Vandaag had ik het plan opgevat om wat in de heuvels aan de andere kant van de fjord te gaan wandelen. Het zou zonnig en helder weer worden met een matig tot hard (zee)windje. Daarom stond ik op tijd op om mijn spullen te nemen en een bus richting Sandnes te nemen. Ik kocht een dagpas omdat dit uiteindelijk goedkoper is dan 2 keer een enkel ticket van 3 zones te kopen. Met een dagpas mag je onbeperkt reizen op alle normale lijnbussen in de regio. Heel gemakkelijk dus. Ik besloot om even te stoppen aan mijn stageschool waar ik mijn taak ook nog eens op papier indiende. Terwijl zag ik mijn mentor nog even en kon ik haar nog bedanken voor alles. Ze zal op vrijdag een nog een klein tripje maken langs een van de stranden in de buurt (nog 1 waar ikniet ben geweest).
Na deze korte stop vertrok ik richting Dale. Een kleine dorpje aan de andere kant van de fjord. Doordat de bus niet kwam opdagen dacht ik dat ik mijn conectie zou missen maar ik had geluk. Ik was net op tijd in het busstation en kon naar Dale vertrekken. Dale is eigenlijk een speciale gemeenschap. Het is een soort asielcentrum dat in een oud (Duits) militair hospitaal is ondergebracht. Daarnaast staan er ook nog enkele gebouwen. Deze appartementen zijn van een heel ander niveau dan je in de rest van de regio tegen komt. Het is eigenlijk een gemeenschap op zichzelf aan het worden die volledig afgezonderd zit. Er rijdt wel geregeld een bus naar Sandnes centrum want er is geen enkele voorziening aanwezig.
Na wat gezoek vond ik het wandelpad terug. Dat dit niet heel veel wordt gebruikt werd al snel duidelijk. Zo was het begin goed verscholen achter een gebouw. Je moest een muurtje van een halve meter opklimmen om dan tussen het groen u een weg te banen. De rest van de weg langs de fjord was goed aangeduid met een rode "T". Zo liepje continu op en neer met langs uw ene zijde de steile helling en aan de andere kant de fjord. Onderweg kwam ik nog iets heel markant tegen. Zo stonden er ineens een 5 tal metalen palen met daarop een 12tal lampen/schijnwerpers gemonteerd. De spots stonden op de bergflank gericht en je kon van op de top een electriciteitsleiding naar beneden zien lopen. Toen ik naar de lens van de spots keek werd me ineens duidelijk waarvoor ze dienden. Er stak namelijk een rood/oranje filter in. Ineens is achterhaald vanwaar de rotsen die mooie rode schijn krijgen 's avonds laat. Het heeft dus niet zo veel met de zon te maken. Het wordt dus versterkt door artificieel licht. Ineens een ilusie minder. Niet alle natuurpracht is wat het lijkt hier in Noorwegen. Ze maken het graag ook wel eens mooier dan het al is.
Het pas was, zoals ik al zei, heel goed aangeduid. Te goed zelfs want wat een kleine aftakking moest zijn (die niet op de wandelkaart stond) was duidelijker gemarkeerd dan de hoofdroute. Die liep ik dan ook al snel voorbij en dit koste me een tijdsverlies van om en bij een uur en een omweg van gemakkelijk 5km. Uiteindelijk had ik snel door dat ik verkeerd was. Nu was er nog een andere (dienst)weg naar de top. Ik besloot om deze te zoeken en te nemen. Maar deze was ook onvindbaar. Toen ik op een punt gekomen was waarvan ik dacht dat de weg daar niet meer kon starten besloot ik maar om helemaal terug te wandelen. Uiteindelijk vond ik de splitsing waar ik de verkeerde richting uit liep. Het stond aangegeven met enkele houten pijltjes. Ondertussen was er echter een plant voor beginnen groeien en merkte je het nog nauwelijks op. Ik besloot dan om toch naar boven naar de top te gaan. Dit was nog een klim van een goede 40 minuten. Continu stijgen met soms zeer steile stukken. Uiteindelijk was ik op de top toegekomen, maar wel een heel stuk later dan ik had verwacht. Als extra was de zon ook nog eens enorm hard beginnen schijnen. De temperatuur ging gemakkelijk nog enkele graden boven de voorspelling. Van de wind was er ook niet zo vel sprake. De wind die blies was dan ook nog eens nauwelijks voor woorden. Doordat het boven op de toppen volledig open gebied is en ik nog minstens een uur onbeschermd zou moeten verderwandelen tot de eerste bomen besloot ik om de dienstweg naar beneden te nemen. Geen andere toppen meer maar met een temperatuur boven de 28°C en al veel van mijn watervoorraad gebruikt te hebben vond ik het veiliger om naar het dichtstbijzijnde dorp te gaan. Zo nam ik de dienstweg die heel makkelijk te bewandelen is. Op de top van de heuvel staat namelijk een communicatiemast en een radar. Deze zijn bereikbaar voor de dienstvoertuigen. Dat het gemakkelijk wandelen is ook te merken aan de mensen die ik op top tegen kwam. Er waren 2 jonge moeders met hun kleine kinderen die daar wat aan het spelen waren. Ze hadden de volle 282m naar boven gewandeld met een (zware) buggy. Na nog wat genoten te hebben van het zicht op Stavanger ging ik naar beneden. Onderaan de dienstweg deed ik een verrassende ontdekking. Ik stond namelijk op het verste punt dat ik ben gegaan toen ik verloren liep. De wegen die enkel naar de boerderijen leken te gaan hadden dus ook blijkbaar een aftakking naar de top van de heuvel...
Na nog een klein half uurtje gewandeld te hebben tot de dichtstbijzijnde bushalte nam ik een bus terug naar Sandnes. Gelukkig dat ik een dagpas had want in totaal zou ik anders heel veel geld uitgegeven hebben. Omdat ik toch nog een eindje kon reiden met de pas besloot ik om nog even naar Kleppe te gaan. Niet dat dit heel groot is maar het is een klein gezellig dorpje van waar je een mooi uitzicht op de omgeving hebt vanop de kleine heuvel. Kleppe ligt al in het vlakkere gedeelte van het land. Na dat gedaan te hebben ging ik nog even in Sandnes rondlopen om nog enkele foto's te nemen die ik nog niet had. Niet dat er zo veel te zien/doen is. Het is een jonge stad die onlangs nog een sterke bevolkingsstijging heeft gekend. De voormalige haven en de febrieksterreinen worden grotendeels gerenoveerd en heraangelegd tot een toeristisch-, winkel- en wooncomplex. Nadien nam ik de bus terug naar huis.
's Avonds nam ik nog een laatste keer de bus. Eerst even naar Hundvag om vervolgens af te sluiten met een wandeling langs de haven. Met de ondergaande zon was dit natuurlijk eeen mooie korte wandeling. De terrasjes zaten goed vol zoals wel vaker het geval is als het niet regent. Dat het nu overvol was is normaal. Er lag namelijk weer een cruiseschip in de haven. Dit maal de "Mona Lise" die zeer duidelijk te herkennen was aan de afbeeldeing ervan op de schouw.
