Alcoholdampen

Vorige week toen ik na de strandwandeling de bus terug naar huis was, ben ik getrakteerd op een leuke geur. Er stappen (met veel moeite) 2 Noorse mannen op de bus. Uiteindelijk lukt het voor beide om te betalen en zoeken ze een plaatsje. Met een half lege bus wouden ze toch naast iemand gaan zitten. Ik was een van de uitverkozenen. Met een plastiek zak vol met bier waarvan ze met plezier elk nog eentje openden (eten en drinken is hier ook niet toegelaten op de bus) kwam hij naast mij neergezakt. Hij begint in het Noors wat te mompelen maar ik negeer hem want volgens mij was dit iemand die nooit nuchter is. Het was er ook aan te ruiken. Van de kleine 5 minuten dat ik ernaast moest zitten was ik al ver dronken van alle alcoholwalmen die vrijkwamen uit zijn kleren en adem. Verschrikkelijk en ik was blij dat ik slechts enkele haltes verder van de bus moest en terug kon ademen. Het andere slachtoffer had geen geluk, ze moest nog een eindje verder rijden met de volle aandacht van een oude, dronken geile bok...

Omdat het niet altijd intressant is!

Omdat de laatste dagen niet altijd even intressant zullen zijn om te vertellen zal ik enkele herinneringen, gebeurtenissen, gedachtes posten. Dit is wat intressanter dan altijd maar te lezen:
"Gewandeld naar het meertje nabij mijn kot."
"Opruimen, kuisen of inpakken"
"Stilte in de gangen"
enzoverder...

Vandaar een afwisseling tussen herinneringen en de meest spannende momenten van de laatste 10tal dagen.

Dalsnuten en BBQ

Vandaag had Monika (de internationale coördinatrice hier) ons, de overgebleven internationale studenten, uitgenodigd om een trip te maken. We zouden elkaar zien aan haar kantoor vanwaar we met de wagen zouden vertrekken naar de parking van Dalsnuten. Dalsnuten is een heuvel van een 320m hoog aan de andere kant van de Fjord. Vanop de top heb je een mooi uitzicht over heel de regio. Om 14.00 waren Katharina (Duitsland), Rutger en ik present aan haar kantoor. Er was ook een dame uit Duitsland op bezoek. Ze zou ons vergezellen op de wandeling. Op weg naar het startpunt kwamen we Jacob, een amerikaanse chemiestudent tegen. Hij had van de trip gehoord en wou ons graag vergezellen. Hij ging met de bus tot aan het startpunt komen. Uiteindelijk dropte Monika ons op de parking om vervolgens achter Jacob te gaan. Zo kon hij een kilometer uitsparen en moesten wij niet te lang wachten. Eens iedereen er was begonnen we aan de wandeling. Opnieuw een mooie wandelweg die u recht naar de top brengt. Onderweg loop je nog voorbij 2 meertjes en krijg je al enkele mooie landschappen te bewonderen. Je moet deze top langs de landinwaartse zijde bereiken. Hem beklimmen langs de westkant is zeer moeilijk. Dan heb je een goede uitrusting nodig omdat het te steil en gevaarlijk wordt. De beklimming langs de oost of zuidzijde is heel wat gemakkelijker. Enkele de laatste honderd meter lopen een beetje omhaag maar voor je het beseft ben je al op de top. Uiteindelijk hebben we er een 40tal minuten over gedaan. Boven aangekomen hadden we een mooi uitzicht op de omgeving. Het was niet de helderste dag wan Kvitsoy konden we niet zien. Wel zagen we de fjors onder ons met erlangs al de bebouwing van Stavanger tot Sandnes. Je kon ook de universiteit zien liggen, Randaberg was ook duidelijk te herkennen. De luchthaven en het strand van Sola hebben we ook gezien. In het zuiden konden we zelfs tot het golvende landschap van Klepp en Bryne kijken. De stranden van Jaeren en Orre alsook de meren die er net achter liggen. Ook Tau, het dorpje waar je met de ferry toekomt als je naar Preikestolen gaat kon je tussen de heuvels door zien. Op de top is ook een toren van stenen gebouwd. Ik kon het natuurlijk niet laten om hier even op te klauteren. Na wat genoten te hebben van het mooie uitzicht op de top was het tijd om terug naar beneden te wandelen. Op de parking hadden we nu wel een probleem. We waren nu met 6 man an hadden maar 5 zitplaatsen in de auto. Monika zei direct van dat het wel zou lukken met iedereen op de achterbank. Als de deuren dicht konden en iedereen min of meer kon zitten zou ze het riskeren om met een man te veel rond te rijden. Wij kropen dan maar met de 4 studenten op de achterbank maar van enig comfort was er nu geen sprake meer. Gelukkig was het maar een ritje van niet meer dan een kwartier. Monika had ook het lumineuze idee om de weg langs het politiekantoor van Sandnes te nemen, gelukkig hebben we op heel het traject geen agent tegen gekomen.
Bij Monika thuis werden we verwelkomd door de hond met de Russische naam (en waarvan ik geen poging doe om deze neer te schrijven). We werden in het huis verwelkomd en kregen direct iets verfrissends aangeboden. We hadden de keuze uit lokaal appelsap of Farris (bruiswater met een smaakje) en dit al dan iet gemixed met elkaar. Ik hield het op de appelsap dat een beetje weg had van Almdudler. De tafel stond ook al gedekt in de tuin en er werden ons al direct enkele zaken als voorgerecht aangeboden. Zo waren er verse schijven ananas, heel dunne beschuiten met ham, en lekkere verse scampi's. Deze waren nog niet gepeld. Katharina had geen idee hoe dit moest en na ettelijke mogelijkheden uitgelegd te hebben bleven er maar problemen oprijzen. Uiteindelijk was alle eten lekker zolang het maar vooraf gekuisd was. Nuja, eigenlijk is dit ook niet waar want uiteindelijk was er tijdens het eten nog commentaar te horen. Eigenlijk volledig onterecht. Monika had 3 soorten vis voorzien (Noorse zalm natuurlijk, heilbot en de derde ben ik de naam van kwijt). Dit werd gebakken op de BBQ. Een luxe BBQ! Het was een stenen BBQ met onderaan een verwarmingselement. Dan had je 2 mogelijkheden: of je legde een masieve effen steen erop, of je legde een korf met kleine stenen erop. De bovenzijde van die korf was dan voorzien van een gril. De verwarming werd dus onrechtstreeks doorgegeven via de stenen. Misschien ingewikkeld uitgelegd maar ik kan niet beter. Of je kent het systeem, of je zal het ooit eens leren kennen. Eerst werd alle vis gebakken, ook waren er nog reuzescampi's. Dan werd de masieve steen ingeruild voor de gril en waren er nog gegrillde maïskolven. Dit alles werd aangevuld met verschillende soorten aardappelen (aardappelen in de schil, natuuraardappelen en aardappelen met een sausje gemengd). Er was nog een beetje wok, daarnaast was er rijst met enkele groenten gemengd. Er was ook een lekkere salade met verschillende soorten sla, komkommer, radijzen, enz afgewerkt met wat vinigraite. Een heerlijk diner dat we kregen aangeboden. Daarnaast was er nog wat witte wijn of bier voor diegenen die wouden. De wijn wordt door Monika meegebracht vanop vakantie. Ze is naar eigen zeggen een expert om 5 flessen mee te nemen in een koffer zonder dat er 1 breekt. Om af te sluiten was er nog koffie of thee en ijcrème met verse rabarber-aardbeien gelei. De rabarber kwam vers uit Monika haar tuin en het heeft gesmaakt. Na nog wat te hebben nagekaard zochten we de bushalte op. Na een half uurtje waren we thuis.
's Avonds ging ik nog even naar boven dag zeggen, het was immers Rutger zijn laatste avond in Gulaksveien. Op vrijdag gaat hij naar het concert van Bob Dylan in het Vikingstadion en daarna pikt hij zijn bagage op om naar Eliza te gaan. Haar ouders zijn zo vriendelijk om hem op zaterdag om 4.00 's morgens naar de luchthaven te voeren.

Werken aan de laatste taak...

Vandaag stond grotendeels in het teken van mijn laatste taak voor de universiteit hier. Niet dat ik zo immens veel heb gedaan want het vlotte niet altijd zoals ik wou. Ik moet nu nog een het een en ander concluderen uit de dingen die ik gezegd heb. En met bronnen, als dit enigzinds kon, heb verduidelijkt.
Ondertussen begon ik ook al te denken aan inpakken en daarvoor een planning te maken. Het is welliswaar nog een kleine 2 weken maar de tijd hier vliegt voorbij. Zaterdag in de vroegte vertrekt ook Rutger en dan blijft alleen Monica nog over. Ze is meestal in het centrum aan het werk dus de kans om "bekend" volk tegen het lijf te lopen zal nihil zijn. We gaan het ons niet aantrekken en rustig alles hier afsluiten. Spijtig genoeg zal dit met het nodige kuiswerk moeten gebeuren maar dat hoort er nu eenmaal bij. Maar het is nog niet zo ver. Ik ben nog van plan om eens weg te gaan voor ik alles hier definitief achterlaat en naar dat hele kleine landje terugkeer (volgens de Noorse leerlingen althans is België enorm klein). Alles heeft zijn charmes, dus ook België waar alles gemakkelijk bereikbaar is (als er geen filles of treinstakingen zijn tenminste).
Morgen ga ik nog eens langs op de universiteit. Monika (de coördinatrice heeft de laatste overblijvers uitgenodigd op een wandeling naar Dalsnuten en een BBQ bij haar thuis. Iedereen van de overblijvers zal op de BBQ aanwezig zijn maar voor de wandeling zulle Monica (werk) en Rutger moeten afhaken (grote kuis van de kamer voor zijn vertrek). Het zal toch nog eens een gezellig samenzijn worden. Ik kijk er al naar uit.

Laatste dag met de bus

Vandaag was het men laatste dag met de bus en ik besloot om tussen het werken door wat aan sightseeing te doen. Gewoon de bus nemen en kijken waar die u naar toe brengt. Zo ben ik terug in Randaberg beland, een gezellig dorpje ten noorden van stavanger en ook in de ferryhaven van Mekjarvik waar een soort boorplatform lag aangemeerd. Het was niet echt een boorplatvorm maar eerder een groot kraan en werkplatform voor onderhous ofzo. Vervolgens reed ik terug naar Stavanger om nog eens een bus te nemen die me aan het voetbalstadion afzette. Daar nam ik een bus nog wat verder die ma langs de NAVO bracht en tot in de kleine wijken van Gausel waar ze zigzaggend doorheen reed. Ik had genoeg gezien, er was niet echt een bus waar ik nog niet heb opgezeten of een deel van de stad dat ik nog niet had gezien dus besloot ik maar naar huis te gaan en nog wat aan mijn taak te werken.

Verdwaalde studiegenoten

Omstreeks 3 uur was ik het binnenzitten beu en ik vond dat ik de voorlaatste dag dat mijn buspas geldig is toch nog even ergens naartoe moest. Er zijn nog plekjes waar ik niet ben geraakt. Zo is de oostzijde van de Hafrsfjord daar een van. Dankzij "google earth" en alle zaken die ermee gelinkt zijn (Wickipedia en foto's) had ik gezien dat er daar mogelijk nog mooie plekjes waren. En het was zo. Ik stapte van de bus in Sörnes. Daar wandelde ik in de richting van de waterkant en kwam ik door een gezellige wijk tot aan een haventje. Daar vertrok een wandelpad door de weiden met koeien naar een speciale "berg", nl. Ytraberget. Het is een kleine heuvel op een schiereilandje in de fjord. Je hebt er een mooi uitzicht op de fjord en er zijn restanten van een voormalig kasteeltje te zien. Er zijn nog enkele grondvesten te herkennen en er staat ook een monument ter nagedachtenis van de slag van 872 in deze fjord (dezelfde als waarvoor de 3 zwaarden er zijn). In die tijd was de landconectie van 2 meter boven de zeespiegel nog onder water gelegen en was dit een eilandje in de Fjord. De legende wil dat een van de koningen (Koning Kjodve) op dit eilandje is gestorven.
Vervolgens wandelde ik verder langs de kust naar het plaatselijke strand. Vandaar zoch ik weer de grote baan op. Terwijl ik dit deed liep ik door een van de rijkere buurten. De huizen waren er beduidend groter en luxueuzer ingericht dan dat je in de rest van de stad ziet. Vervolgens wandelde ik verder naar mijn gehuchtje, nl. "Joa". Hier moest ik tijdens mijn verblijf toch even geweest zijn! Doordat ik even een zijweg had genomen kwam ik eerst in Sola uit en omdat ik lui was en niet wou teruggaan of rondlopen zocht ik mij een weg door de velden. Na menige prikkeldraad en electrische afsluitingen ben ik er zonder schok of schram van afgekomen. Uiteindelijk ben ik even door mijn plekje gelopen. Er is wel niet meer te zien dan enkele bedrijfjes en wat woningen maar ik ben er nu tenminste geweest. Van hieruit is het niet zo ver meer tot de luchthaven. Ik wandelde verder tot de weg naar de luchthaven en besloot daar de eerst komende bus te nemen (of deze nu naar Stavanger of Sandnes ging maakte mij niet uit. Uiteindelijk kwam eerst de bus in de richting van Sandnes, ik sprong hierop en tot mijn verbazing kwam ik vier andere internationale studenten tegen. Ze kwamen van de luchthaventerminal waar ze het Deens meisje dat op bezoek is geweest hebben uitgezwaaid. Ik verschoot een beetje want normaal neemt iedereen de bus naar Stavanger om daar over te stappen. Ik dacht eerst dat ze naar Eliza's huis gingen en in Sola zouden overstappen maar ze bleven zitten. Na meer dan een kwartier hadden ze ineens door dat ze op de verkeerde bus zaten niet wetend waar naar toe. Ik heb hen dan op de juiste plaats van de bus geholpen zodat ze konden overstappen op een bus die wel naar de juiste richting ging. Vertrouw nooit op Tsjechische meisjes om een bus te nemen. Ze kijken het uurrooster wel na maar springen vervolgens op de eerste de beste bus. De uitleg was: "Om 18.37 was er een bus naar Stavanger." En ik moest hen daarop bijspringen dat op het moment dat ze diet zijden 18.35 was en ze al enkele kilomters op de bus zaten. Ze hadden de eerste bus die langskwam genomen zonder naar het opschrift te kijken. in plaats van de bus van 18.37 naar Stavanger zaten ze dus op de bus van 18.20 naar Sandnes wat toch wel een "klein" verschil is. Ze zijn zonder kleerscheuren thuisgeraakt en dat is het belangrijkste.

Viking - Brann (1-2)

Vandaag stond in Stavanger alles in het teken van de "derby" tussen Stavanger en Bergen. Alle voetbalfans waren present want het stadion was net als vorig jaar uitverkocht. Alle 15.600 plaatsen waren ingenomen. Het bezoekersvak was ook volledig volgestroomd voor de strijd om de "westkust" zoals ze het hier durven noemen.
Ik wou die sfeer ook wel eens meemaken en had een van de laatste plaatsjes kunnen bemachtigen. Ik zat in een van de hoeken van het stadion op de eerste rij. Hierdoor had ik niet altijd het perfecte overzicht als ze in de andere hoek aan het spelen waren. Maar het was een van de laatste tickets en dan nog de goedkoopste plaats. Nu in de rest van het stadion moet je ook niet klagen. Het is een nieuw stadion (sinds 2004) en is goed ingericht. Overal heb je een duidelijk zicht op het veld. Het stadion heeft ook VIP-loges wat hier in Noorwegen nog een nieuw fenomeen is. Sommige mensen zijn er niet echt voor te vinden. In het stadion is alcohol verboden maar natuurlijk zijn de loges een uitzondering...
Het stadion zelf is gelegen op wat tot voor kort een werf voor boorplatvormen was. Er is nog een duidelijke restant te zien, een markante toren maar de rest van het terrein zou volgebouwd worden. De eerste stap was het stadion met bijhorende kantoren en winkelcentrum. Ook is er een treinstation gebouwd op de spoorweg naast het stadion (je kan vanop de trein het stadion letterlijk binnenwandelen). Op de rest van het terrein komt een nieuwe woonwijk met appartementen en woningen. Er is ook een parkje met veel speeltuigen en het oefenterrein van Viking.
Voor de match zelf is het een leuk gebeuren om te zien. Er is wel iets dat mij verbaazde. Voor de match heb ik geen enkele politieagent gezien. Je zou denken met een derby moet er toch enige controle zijn. Enkel enkele "veiligheidsmensen" van de club zelf die in de omgeving rondliepen. Aan elke ingang stond ook 1 tot 3 man (bij de bezoekersingang) van een externe bewakingsfirma. Toch liepen de supporters gewoon door elkaar heen zonder enig probleem. Sommige sloegen een praatje met elkaar, andere zaten samen iets te drinken in de enige drankgelegenheid buiten het stadion. De vikingfans gingen naar de winkel waar ook de Brann-supporters naartoe moesten. Ze moesten er hun reserveringsformulier inruilen voor een ticket (aan de inkom moet je dit scannen en dit gaat niet met de geprinte bewijzen). Van het scheiden van supporters spreken ze hier precies niet. Ook in het stadion was er niet zo veel van te merken. Er was het speciale supportersvak voor bezoeker. Er is een aparte ingang voor hen waar er iets meer controle was. Het vak zelf stelt niet veel voor. Enkele netten van 1,5 tot 2 meter hoog scheiden de 2 supportersgroepen van elkaar. Deze waren ogenschijnlijk snel opgehangen om een zichtbare scheiding te hebben. Tussen de Vikingsupporters zaten ook vele lokale Brann-fans. Zo zag je de familie die op stap was en iedereen supporterde voor Viking maar de zoon had zijn Brann-sjaal aan. Vader kwam met dochter naar het voetbal; vader is Vikingsupporter, dochter Brannsupporter. Tussen al het blauw zag je dus ook geregeld wat rood of zwart zitten maar dit zonder enig probleem. N ahet einde van de wedstrijd was het de enige moment dat er een supportersscheiding was. De bezoekende fans moesten 10 minuten later in het stadion blijven wachten. Daarna liepen zochten ze elk hun eigen weg en kwamen ze in grote getale voorbij de Vikingsupporters gewandeld die natuurlijk nog niet de tijd hadden gehad om naar huis te gaan. Niet dat dit voor problemen zorgt maar of dit enig nut heeft betwijfel ik. De Brannsupporters hadden toch langer in het stadion gebleven want ze waren gewonnen.
Brann heeft dus gewonnen maar eigenlijk verdienden ze dit niet echt. Het waren mooie doelpunten maar ze hadden het nodig geluk mee. In de eerste 20 minuten komen ze 2 keer voor doel en ze scoren 2 keer. De eerste komt er na een foutje in de Vikingverdediging, dat was nog aanvaardbaar. Zeker omdat het een mooie goal was. De tweede hadden ze heel veel geluk mee dat de bal afweek en de keeper op die manier geklopt was. Voor de rest van de wedstrijd zijn er dan nauwelijks nog kansen geweest voor Brann. Enkele na de rust kwamen ze even opzetten maar dit hield niet lang stand. Viking was het meest aanvallend en gelukkig hadden ze na de 2-0 snel tegen gescoord. De sfeer zat er terug in. Vervolgens hebben ze nog vele mooie kansen gemist. Een maal is voor de pauze de bal op de lijn gered geweest. Na de pauze hebben ze zeker 5 goede schietkansen gehad maar geen enkele ging erin. Ook na wat verwarring in de Brannverdediging kregen ze de bal er niet in. Daaran zag je dat het geluk hen vandaag niet mee zat.
Het is een toffe match geweest, leuk om mee te maken.

Ahja, ik heb uiteindelijk welgeteld 1 politieagent gezien in de buurt van het stadion. Het was een motoragent die na de match het verkeer aan het regelen was. Nuja, het eerste kwartier had hij niet veel werk. Alle auto's stonden gewoon vast want de voetgangers hadden voorrang. Iedereen liep vanuit het stadion direct de straat op om zo de kortste weg naar huis te zoeken.

Belgische dag

Gisteren was het op de site van NRK (de noorse televisiezender) een Belgische dag.

Naar aanleiding van het songfestival stond er een foto van Sandra Kim on line. (links onder)


En voor iets over de voetbalpartij van Viking tegen Brann hadden ze een foto van Brann tegen Club Brugge bovengehaald.

Solastrand 2

Na het winkelen begon de temperatuur opnieuw de hoogte in te gaan. Omstreeks 11.00 geven sommige thermometers al 20° en 21° aan (over de betrouwbaarheid ervan twijfel ik toch een beetje). Maar het was toch een aangename temperatuur. Omdat ik gn zin had om binnen te blijven besloot ik nog eens naar Sola te gaan. Omdat er op zaterdag maar een beperkt aantal bussen tot de luchthaven rijden moest ik snel zijn om toch een beetje tijd daar door te brengen. Dat het strand vlak bij de luchthaven is gelegen is het enige nadeel. Je hebt geregeld wel eens een opstijgende helicopter boven je hoofd of soms een vliegtuigje. De grote passagiersvliegtuigen nemen gelukkig de andere start en landingsbaan. Dat er zo veel helicopters passeren is normaal want Sola is een van de grootste helicopterluchthavens in Noorwegen. Van hieruit vertrekken verschillende vluchten naar de boorplatformen in de Noordzee.
Voor de rest is en blijft het een prachtig strand. Een mooie strook wit zand met erachter een duinenrij. Het unieke strandhotel, nergens anders in Noorwegen vind je een hotel zo dicht bij het strand aangezien het al vele jaren verboden is om in de duinen te bouwen. Het hotel staat er echter al van de jaren dertig en dus ver voor er aan ruimtelijke ordening werd gedaan. Natuurlijk heb je ook de zee die met kleine golven (bij rustig weer tenminste) tot op het strand komt. Je kan er vele meters ver in wandelen. Het is lange tijd heel vlak en nauwelijks een meter diep. Het water en het strand is heel proper. Op het strand zie je nauwelijks afval (ondanks dat er geen vuilbakken staan zoals bij ons, wij kunnen er nog wat van leren). Ook het water is heel helder. Je kan de hele tijd de bodem goed zien. Het zal een verandering worden als we in juli op onze Belgische stranden rondlopen.
Vandaag waren er meer mensen vrij en was het een stuk drukker dan gisteren. Vele wandelaars, in de duinen enkele zonnebaders, kinderen die op het strand speelden, jongeren die kwamen voetballen of volleyballen, enkele mensen die een verfrissende duik namen, 2 mensen die met hun paard langs de kustlijn reden,... Een gezellige middag dus. Ik moest ook nog enkele inkopen gaan doen en daarmee heb ik de rest van mijn namiddag gevuld. Strak volgen we nog een beetje het Eurovisiesongfestival en morgen gaan we is naar de voetbal hier in Stavanger. Het is de derby tussen Stavanger en Bergen (Viking-Brann). Het beloofd een sfeervolle match te worden in een uitverkocht stadion.

Solastrand

Na eerst wat te hebben zitten werken in de voormiddag ben ik na de middag vertrokken naar Sola. Het begon hier een beetje te warm te worden en daarom zocht ik de koelte van de zee op. Er stond een licht briesje maar gelukkig niet zo hard als woensdag. Daarom was het aangenaam vertoeven aan het strand. Daar las ik een beetje en ruste nog was uit. Ook ben ik even de zee ingedoken en doordat de zon deze al de hele dag had kunnen verwarmen was het een aangename temperatuur. Dit komt omdat het strand ver in een baai is gelegen en de zee er lange tijd zeer ondiep is. De wind blies ook landinwaarts dus het begin was goed opgewarmd. Als je dieper ging was het direct al heel wat kouder aan de voeten. Toch deed het deugd om effe de koelte op te zoeken.
's Avonds zak ik "Denemarken" terug. Ze is hier op bezoek voor een hopeloze liefde. Ze had geluk dat de staking op de luchthaven terug was opgeheven en hier is geraakt. Het zijn nu de leerkrachten die staken. Het blijft hier maar duren... Nu ze is hier voor een hopeloze liefde en gisterenavond hebben we nog eens gemerkt hoe hopeloos ze wel kan zijn. Sommige jongens zijn echt blind of weten niet beter. Als een meisje speciaal voor u het vliegtuig neemt ga je er toch niet voor haar neus met een anders vandoor om ergens te gaan feesten. Sommige doen dit echter zonder schroom... In plaats van met de rest terug naar huis te gaan na een gezellige avond aan 1 van de vele strandjes besloot onze hoofdrolspeler ervoor om toch een stapje in de wereld te zetten samen met ander vrouwelijk schoon. Natuurlijk kon dit niet zonder dat Denemarken er achteraan ging en zo verdwenen ze allen in het Stavangerse nachtleven. Zo eindigde mijn dag met een zoektocht (samen met Rutger en Elisa) naar de in het uitgaansleven verdwenen mensen. Een hopeloze zoektocht echter waar we ons toch moreel toe verplicht zagen. Slaapwel nu!

Luchthaven gesloten?

Wat ik nog wou zeggen. Woensdag was ik dus met de leerkrachten van graad 9 naar het strand gegaan. Ik reed samen met nog enkele leerkrachten mee met diegene die de hele dag chauffeur moest spelen. Dit wil zeggen ter beschikking zijn voor als er een ongeval was om nr de dokter of het ziekenhuis te gaan en de ijsjes gaan kopen en naar de afgesproken plaats brengen. Ze had net een nieuwe auto. Nuja, zij keek er niet echt naar om maar voor haar man was die nog steeds heilig. Ik mocht meerijden in een nieuwe luxueus uitgeruste Volvo. Lederen bekleding, alles netjes afgewerkt. De nieuwste electronische snufjes, automatische schakeling,... Je kon niet zeggen dat het niet comfortabel was om in mee te rijden. 's Avonds reden we terug naar de school en toen we bijna daar waren merkten we ineens iets op dat er niet thuis hoorde. Er stond langs de kant van de weg, op een klein stukje gras, een helicopter geparkeerd. Blijkbaar was de piloot niet op de hoogte van de staking op de luchthaven dat hij hem op de eerste de beste plaats aan de kant had gezet. Wel een grappig zicht als er voor u ineens zoiets opduikt.

Uitblazen

Vandaag was het een rustige dag na de stage en het IP. Buiten de weekends is het niet echt rustig geweest. Met ook nog eens de 17e een hele dag op schok te zijn geweest. Dat gecombineerd met het feestje in een van de koten kan je het een vermoeiende maand noemen. Nuja, toch vermoeiender dan dat we in Noorwegen gewoon zijn. Daarom heb ik vandaag niet heel veel gedaan. Wat uitgeslapen, nog eens naar get Belgische nieuws gekeken (met een item uit Boormeerbeek, wel niet zo diervriendelijk maar wat kunnen we er vanuit Noorwegen aan doen...), een filmpje bekeken en ook al wat opzoekingswerk verricht voor men taak. Ik moet theorie vinden maar dit blijkt niet zo gemakkelijk zijn. Na een toch nog gedeeltelijk productieve dag heb ik op de achtergrond nog wat naar de 2e halve finale van Eurovisie geluisterd/gekeken. Soms nog een zwaker niveau dan dinsdag met slechts zeldzaam de nodige kitch en enkele landen met (naar mijn mening) zwakkere nummers die doorgaan. Hetgeen de laatste 5 jaar eigenlijk altijd zo is geweest. Hoe lang de "traditie" het nog zal volhouden is een raadsel als het zo verder blijft aftakelen. Nu is het tijd om in men bedje te kruipen.

Manchester - Chelsea

De Noren zijn angelsaksische voetbalfans. Iedereen supportert wel voor een Engels team. Vele voor Manchester of Liverpool. Met de finale gisteren was het dan ook alle hens aan dek. Ik zat op men kamer maar kon ze soms tot hier horen roepen. Ik heb alle kansen gehoord en bij het doelpunt van Ronaldo was eht lawaai niet te tempere. Dat was ook het gevloek bij de tegengoal. De penalty's moesten beslissen en vele konden niet meer kijken. Zeker nadat Ronaldo miste. Bij de misser van Chelsea was er terug hoop en nu konden ze weer hopen. En hun hoop draaide uit in dolle vreugde... Manchester won de cup!

Laatste stagedag

Vandaag had ik mijn laatste dag stage hier in Noorwegen. Vanaf nu kan ik me voor de volle 100% concentreren op mijn taak en natuurlijk ook nog wat van de prachtige omgeving bezichtigen.
De laatste dag leek eerst ook de saaiste te worden. Er was vandaag namelijk het examen wiskunde voor 2 (van de 4) klassen. De 2 andere klassen hadden hierdoor vrijaf omdat alle leerkrachten van deze graad werden opgetrommeld om toezicht te houden. Er moeten altijd 2 leerkrachten in de klas aanwezig zijn en er is ook een beurtrol waardoor ze 20 van de 60 minuten vrij zijn. De leerlingen zitten ook verdeeld over meer dan 2 klassen omdat ze het recht hebben om een dubbele bank te gebruiken. Het is namelijk een open boek examen en ze mogen alle mogelijke bronnen met zich meebrengen. Sommige brengen dan ook tonnen boeken en notities met zich mee.
Toen ik 's morgens op school toekwam was het verbazend rustig. Enkele diegene die examen hadden waren aanwezig, je voelde de stress van sommige zo tot je door dringen. Ook de hele achtste graad had geen school vandaag. De leerkrachten gingen een saaie dag tegemoed. Normaal ging 1 van de leerkrachten vandaag naar Praag gaan met haar man. Dit was al even afgesproken maar de NMBS is niet alleen met zijn stakingen. Hier in Noorwegen is er ook een kleine stakingsgolf bezig voor meer koopkracht. Sinds enkele dagen ligt de luchthaven van Bergen al bijna volledig plat. Gardermoen (Oslo) draait ook maar op beperkte capaciteit en vandaag zou Sola (Stavanger) zich hierbij aansluiten. Geen vluchten gedurende heel de dag. Dus geen Praag voor haar. Gisteren was iedereen dus al aan het speculeren wat er nu zou moeten gebeuren. Sommige zouden naar Kristiansand kunnen om daar de vlieger te nemen. Er rijden wel enkele treinen en expressbussen maar dit is geen oplossing voor iedereen. Statoil dat vanop dagelijks verschillende vluchten naar zijn boorplatvormen heeft moest ook deze vluchten laten uitwijken. Voor 1 keer was het heel rustig in de omgeving. Ik heb welgeteld 1 helicopter en 1 klein vliegtuigje zien landen op de luchthaven en dit was omstreeks 19.00. Wat de mensen uit Bergen gisteren hebben gedaan is mij een grote vraag. De voorbije dagen stonden er soms een zestal bussen te wachten om de sneldienst Stavanger-Bergen te maken in plaats van 1, en dit enkele keren per dag... Nu konden ze ook niet meer uitwijken naar de luchthaven hier. Een staking van de luchthavens is hier gemakkelijk te vergelijken met een staking van de NMBS. De luchtvaart is met voorsprong het belangrijkste binnenlands vervoermiddel over middellange en lange afstand. Wat er in de plaats van het dagje Praag is gekomen weet ik niet maar ze had het geluk om niet een saaie dag op school tegemoed te gaan.
Gelukkig was dit ook niet voor mij. Graad 9 was er nog en om 9.45 verzamelden ze nabij de school voor de traditionele activiteit van deze graad, een strandwandeling. Graad 8 heeft een 5-heuveltocht samen met alle leeftijdsgenoten van de andere scholen in de omgeving. De 10de graad gaat naar Preikestolen. De leerkracht waar ik mee mocht meerijden vertelde dat ze nog nooit op de stranden was geweest waar we nu zouden wandelen alsook Preikestolen had ze nog nooit gedaan. Je voelt de nood niet om dat te doen en haar man en de kinderen hadden hoogtevrees. Maar volgend jaar zou ze er dan toch eens geraken omdat ze dan lesgeeft aan de tiende graad. Op het verzamelpunt stonden enkele ouders te wachten en die zouden iedereen vervoeren naar Bore. Omstreeks 10 uur vertrok iedereen richting een kleine camping in Bore. Wij bleven nog even wachten want er ontbrak nog iemand. uiteindelijk kwam hij rustig aangewandeld met zijn gitaar op de rug. "De bus had vertraging" was zijn uitleg... Raar want iedereen woont vlakbij de school. De wagen waarmee hij moest meerijden was al vertrokken maar gelukkig was er in een andere nog een plaatsje vrij. Nu konden we vertrekken richting Bore. Daar aangekomen maakte iedereen (lln, lkrn en enkele ouders die ons zouden vergezellen) zich klaar voor een wandeling van 9 à 10km langs de verschillende stranden. Mooie zandvlaktes met duinen werden afgewisseld met keienstranden. Op deze punten kwamen de weilanden ook tot aan het water en wandelde je langs de koeien die naast de zee aan het grazen waren. Onderweg werden we opgewacht met een ijslolly maar ondanks de stralende zon zonder een wolkje aan de hemel zorgde de noordenwind voor een zeer fris briesje. De eerste gedachte was dat een ijslolly geen goed idee zou zijn maar toen ze werden uitgedeeld wou iedereen er wel 1 hebben. We wandelde verder en het ging er veel gemoedelijker dan wij in België gewoon zijn. Af en toe iemand aansporen om verder te wandelen maar zelfs dat moest niet echt gedaan worden. Iedereen wandelde zijn eigen tempo. Dat op sommige momenten meer dan 500 (mogelijk zelfs een 1km, ik liep in het midden en had niet meer het volledige overzicht) tussen de eerste en de laatste was maakte niets uit. Uiteindelijk was er ook niet veel meer dan zand, duinen en water. Maar moest er iets voorvallen met iemand zal het soms een tijdje duren voor je dit merkt en er kan bij zijn. Op het eindpunt in Orre gingen we naar een hutje net achter de duinengordel. Daar was het tijd om te rusten. Nuja, voor de leerkrachten was dit zo. De meeste zetten zich op de binnenkoer in het zonnetje (en voor het eerst die dag uit de wind). De leerlingen zochten ook een plekje om te zitten maar al snel waren terug verdwenen naar het strand. Daar stond de Franse leerkracht als een ware Baywatchster redder te wezen (dit waren zijn woorden gisteren). Hij was met de fiets gekomen en had er een goede 50 minuten gereden over de afstand van ongeveer 25km. Het terugrijden zou alvast heel wat trager gaan omdat het dan wind tegen was en hij hoopte het binnen het uur en half te volbrengen. Enkele hebben zich ondanks de koude wind toch in het water gewaagd. De andere waren aan het volleyballen. De wiskunde en regels van het spel, met name de vorm van het veld moeten ze nog eens bijschaven. uiteindelijk waren ze aan het spelen in iets wat tussen een trapezium en een ruit lag met ongeveer in de helft een middenlijn. Dat ze na 2 minuten al buiten de grenzen aan het spelen waren hadden ze zelfs niet door. Maar het belangrijkste was dat ze veel plezier hadden.
Om 16.00 stond er een BBQ op het programma. De leerkrachten steken het vuur aan en iedereen smijt zelf maar zijn vlees op het vuur. Dat is het systeem hier. Ze zijn 14/15 jaar oud, ze moeten dit maar kunnen. Het was drummen rond de BBQ's maar uiteindelijk had iedereen zijn vlees kunnen bakken en opeten. Ondertussen waren er ook iets meer ouders toegekomen want er stond nog een korte activiteit op het programma waarbij ze zouden meehelpen (minsten 2 personen per post). De leerlingen werden in gemengde groepen onderverdeeld en moesten op 7 posten een opdracht uitvoeren. Dit kon gaan van vogels benoemen tot enkele meer fysieke proeven zoals 1 iemand die de rest van de groep 1 voor 1 de duin moest opdragen. Het slachtoffer was er elke keer kapot van. Daarom is de proef lichtjes aangepast geweest. Ook moest iedereen van de groep met een bekertje naar de zee lopen om dit met water te vullen en in een emmer te kappen. Hoe meer de hele groep samen kon verzamelen, hoe meer punten ze kregen. Ik stond ook op het strand met een van de leerkrachten. daar moesten ze met dennenappels in een roos mikken ongeveer zeven meter verder. Miden was 3 punten,vervolgens 2 en buitenste ring was 1 punt. De hoogste score was 14 punten, de laagste 0... Na dit uurtje en half op het strand te staan (en wat verbrand te zijn geweest door de zon) was het tijd om naar huis te gaan. Het was ondertussen 19.00. Omstreeks 19.40 kwamen we terug op school aan. Ik laadde mee de auto's uit en had vrij snel een bus die me 10 minuten later thuis afzette. 's avonds ging alles wat rustiger want uiteindelijk was het nog wel vermoeiend. Je ziet dat niets doen ook vermoeiend is. Daarom dat de leerkrachten hier ook spreken dat alles zeer zwaar is...

Hadden we vandaag ook geen vrijaf??

Voor de helft van de tiende graad staat er morgen een examen wiskunde op het programma. Daarvoor mochten ze vandaag de hele dag voorbereiden op school. Iedereen ging al snel aan het werk maar enkele meisjes die niet geïntresseerd zijn in wiskunde waren al snel afgeleid en met andere dingen bezig (haar goed leggen, nagels bijwerken, enz). Ze even aan het werk zetten help niet, ze zijn dan ook heel zwak in Engels en niets intresseert hun. Dat er morgen een examen te wachten staat merk je niet aan hen. De andere waren meer gestresseerd en nog druk aan het vragens stellen. Ik hielp ook enkele mensen verder (vooral dan met de Excell oefeningen). Verder heb ik nog de sportles van 10C bijgewoond waarin ze handbal speelden. Sommige leefden hen iets te veel in en waren altijd maar aan het klagen over fouten tegen hen maar zorgden zelf voor enkele zwaardere fouten. Toch werd het nog een spelletje maar de uitslag van 14-27 vonden sommige niet zo leuk. Desondanks hebben ze goed gespeeld en bouwden ze mooi op. Handbal is een sport dat hier leeft en je merkt dit. Vele hebben er wel wat ervaring in. Iedereen is er snel mee weg en natuurlijk zijn er enkele (voormalige) speelsters. Deze kan je er snel uitpikken. Na de les kwam ineens 1 van de leerlingen af. Ze dacht dat het vandaag ook vrijaf was. Ze had het papier "verkeerd" gelezen. Vandaag was er vrij indien de andere examen Engels hadden (wat niet zo was). De laatste 2 uur was ze dan toch in de les. Na nog een uurtje hulp te hebben geboden ben ik een laatste keer naar 10C gegaan. Ze hadden een les Engels en vanaf nu ligt de focus op praten. Ik had nog een kleine taboe die ik door tijdsgebrek niet in een andere klasgroep had kunnen doen. De eerste reactie was altijd dat het moeilijk was en ze wisten niet altijd goed hoe te beginnen. uiteindelijk was het een goede oefening voor hen. Ze lazen de woorden, dachten na en probeerden het anders te omschrijven in het Engels. De meeste konden na een korte bedenktijd in een tweetal zinnen het woord omschrijven. Uiteindelijk kunnen ze meer dan dat ze denken. Het was een goede denkoefening voor diegene die vooraan stond, en een luisteroefening voor de rest van de klas. Nadien kwamen ze in paren aan bord praten over een onderwerp dat ze dan pas kregen opgegeven. Dit zullen ze ook moeten doen indien ze mondeling Engels examen hebben. Niet iedereen was niet altijd tevreden over zijn onderwerp. Toch hebben de meeste toch nog wat kunnen praten. Toch moeten ze wat meer training krijgen in het (durven) praten. Dat er nu internationale studenten aanwezig waren was uiteindelijk een oefening voor sommige maar ze dierven nog al te makkelijk in het Noors praten.
Na de les wenste ik hen nog het beste voor de examens die komen en in hun verdere studies in het hoger secundair. Natuurlijk zei ik ook dat het tof was om in de klas te mogen staan doordat het een toffe groep was met veel pottentieel en onderlinge sfeer. Dat ik dit deed is omdat ze morgen enkel 1 uurtje aanwezig moeten zijn op school (na het examen van de andere 2 klassen). Door dit examen is er voor mij in de 10de graad niet veel werk maar ik mag de negende jaars vergezellen tijdens hun wandeling langs het strand. Een leuke manier om mijn stage te beëindigen. Zeker als je weet dat er op het einde van de dag nog een BBQ op het programma staat. Het zal een lange maar niet zo stresserende dag worden. Onderweg zal ik mogelijk nog op posten moeten staan tijdens oefeningen die ze doen. Maar morgen meer hierover.

Vandaag nemen we congé

Nenee, ik heb dit niet beslist. Dit kwam van de leerlingen. Raar maar waar. Hoe dat juist zit? Wel vrijdag was ik met men mentor aan het overlopen wat ik maandag allemaal kon doen. Ik zou een les opnieuw geven en ook nog 2 uur natuurwetenschappen bijwonen. De laatste 2 uur stonden nog niet volledig vast. Nu bleek eerst al dat van de eerste 2 uur nauwelijks een uurtje zou overblijven door omstandigheden. Vervolgens kwam er een leerkracht binnen om te zeggen dat 10C zonet besloten had om die dag congé te nemen. Daardoor viel de rest van mijn dag ook in het water en kreeg ik de aangename mededeling te horen dat ik op maandag maar niet op school moest zijn. Er waren geen lessen om bij te wonen. Het klinkt ook raar dat een klad zomaar een vakantiedag kan bepalen. Wel, het zit zo. Iedere klas heeft een speciale dag waarop de lessen niet doorgaan maar waarop ze een uitstap kunnen doen. Nu deze klas had zijn uitstap tijdens de herfstvakantie gedaan waardoor ze nog steeds recht hadden op die vakantiedag. Daar dachten ze vrijdag aan en ze wouden die maandag opnemen. De klas heeft recht op deze vrije dag dus kan er niets tegen gedaan worden. Op die manier kunnen ze het rustig aan doen tot hun examen Noors op vrijdag. Ze krijgen de eerste informatie op woensdag waarop ze thuis mogen verderwerken. Donderdag werken ze dan op school en vrijdag maken ze hun examen. Doordat ze woensdag pas de eerste informatie krijgen kunnen ze nu nog even luieren en genieten van het nog steeds redelijk goede weer. De laatste week zijn er meer wolken en vrijdag waren er enkele druppels. De noordenwind maakt het ook allemaal een beetje frisser maar het is nog steeds prachtig weer. Eigenlijk hebben we de laatste maand niet veel regen over ons gekregen. Van mij mag het de komende 3 weken zo blijven!

17 mei

17 mei is de nationale feestdag van Noorwegen. In tegenstelling tot vele landen is dit niet de dag waarop ze onafhankelijk zijn geworden of hun koning de troon besteeg. Op 17 mei 1814 is de grondwet goedgekeurd. De Noorse grondwet heeft dus al een lange geschiedenis en is geschreven gedurende een korte periode dat het land niet tot Zweden of Denemarken behoorde. De definitieve onafhankelijkheid is er pas een kleine honderd jaar later gekomen maar de grondwet van toen hebben ze behouden.
17 mei wordt ook een beetje anders gevierd. Je zal hier geen grote militaire parade zien paraderen. Neen, 17 mei is van en voor het volk. Iedere stad heeft zijn 17 mei comité dat voor de feestelijkheden instaat. Deze beginnen ook zeer vroeg. In de naburige stad Sandnes zelfs om 06.30. In Stavanger pas om zeven uur met feestelijkheden. Deze zijn verspreid over heel de stad. In iedere wijk speelt het plaatselijke schoolkorps muziek. Hier is een traditie dat vele scholen hun eigen muziekkorps hebben. Ook worden op de begraafplaatsen en het vrijheidsmonument enkele kransen neergelegd. Op 1 van deze kransleggingen is een delegatie van de "KNM Harald Haarfagre", een trainingscentrum van het Noorse leger in een van de deelgemeenten, aanwezig zijn. Na de vele vlagheisingen en kransenleggingen stond om 9.00 uur het eerste grotere evenement op stapel, de kinderoptocht. Ik ben om 7.30 opgestaan om vanaf dit ogenblik alles te kunnen meemaken. De kinderstoet verzamelt alle scholen van de stad. Deze krijgen allemaal een plekje in de optocht. Deze wordt voorafgegaan door een oude brandweerwagen met daarachter een delegatie van de scouts die de vlaggen dragen en het 17 mei-comité. Vervolgens is het de beurt aan de scholen. Iedere school komt met een hele delegatie aanzetten. Elke klas is vertegenwoordigd en draagt een bord met de klas nummer en soms een tekening met zich mee. Er zaten enkele kunstwerken tussen. Ook de muziekkorpsen van de scholen wandelen mee. Alles samen krijg je een optocht van 41 deelnemende scholen/groepen die ruim een uur lang is. Je ziet heel veel vlaggen (voornamelijk Noorse vlaggen maar ook enkele van andere landen). Zo is er een Britse, Franse, internationale en een speciale school voor inwijkelingen in de stad. De Fransen hadden hun vlag ook mee, de internationale school droeg alle verschillende vlaggen van de kinderen in hun school mee. Daardoor konden we ook de Belgische vlag bewonderen. Het Johannes leercentrum (de speciale school voor immigranten) deed net het zelfde. Beide scholen droegen ook de vlag van de verenigde naties mee. Daarnaast zag je nog enkele kinderen met bv. een Chinese of Senegalese vlag rondlopen en was er een "Finse delegatie" van een 5tal kinderen in een school. Tegen het meedragen van andere vlaggen is er op sommige plaatsen protest geweest en als verzet daartegen hadden de jongeren van mijn stageklas een bord gemaakt met centraal de Noorse vlag omringd door vele andere vlaggen. Ik heb hen niet kunnen zien lopen doordat ze in Sandnes meeliepen in de parade.
Nadien zijn er op verschillende plaatsen opniew kleinere vieringen, in de kathedraal was er een eredienst, in het universiteir ziekenhuis werd er ook een viering gehouden en om 12.00 was er alweer een kleine optocht door enkele straten. Dit maal was het enkel het muziekkorps dat later deze namiddag in het stadspark zou spelen. Op Torget was er ook een groep jongeren die Hip hop en moderne dans brachten. Dit was een leuk tussendoortje maar ondertussen was het bijna 13.15 en moest ik een plaatsje gaan zoeken om de Russ-stoet te zien. Daarin liepen alle laatstejaars (hoger secundair onderwijs) mee. Ook de fameuze russ-busjes waren te zien maar omdat ze in Stavanger daar niet zo fel mee bezig zijn waren het er maar enkele (in tegenstelling tot de oude (lijn)bussen die ze in Oslo en andere plaatsen ombouwen tot partymobielen). Het was eigenlijk als het ware een soort carnavalstoet met enkel 18-19 jarigen. Ze hadden zich voorzien van enkele stevige geluidsinstalaties en dansten door de straten. Ook dragen ze (soms politiek getinte) plakaten mee om ergens tege te protesteren of om gewoon de plezanterik uit te hangen. In deze stoet is het de kunst om zo veel mogelijk op te vallen. Zo paseerde er een sofa op wieltjes, iemand in wielersoutfit met een speelgoed fietsje, andere waren besmeurd met slagroom, enkele jongens paradeerden liever in boksershort en met hun broek op hun enkels. De speelgoedtraktors van kleine broer werden ook bovengehaald alsook zijn driewieler, speciaal ontworpen t-shirts en veel andere dingen kon je zien passeren met als doel zoveel mogelijk op te vallen. Ook belangrijk voor deze stoet is zoveel mogelijk lawaai te maken. Daarom werd er lustig op fluitjes geblazen en geroepen en gezongen. De superdeluxe Russ-mobiel die ik een week en half geleden in de haven had gezien had natuurlijk ook zijn geluidsinstalatie volledig open gezet. En niet alleen dat. Hij trok ook nog een aanhangwagen met een catamaran op voort met daarin de passagiers van de wagen en een nog grotere muziekinstalatie. En of er gefeest werd.
Tussen 13.00 en 16.00 was er in het park van Bjergsted een internationaal festival. Veel mensen die kuierden tussen de eetkraampjes en naar de optredens op het podium keken. Zo waren er dansen van over de hele wereld te bewonderen. Het was een snelle opeenvolging van verschillende groepen die elk een 2tal dingen showden. Een leuke namiddag maar om een goed plaatsje voor de finale optocht te hebben moest ik weer verder. De optochten worden hier druk bijgewoond en zeker deze laatste. Iedereen wil dit gezien hebben en over het hele parcours is het een gezellige drukte. Ik had net een mooi plekje gevonden en gelukkig de goede kant van de weg gekozen. Want ineens kwamen alle taxibusjes van Rogaland taxi aangereden. Ze parkeerden zich in een lange rij aan de overzijde van de weg. Alsof dat nog niet genoeg was kwamen er ook nog drie autobussen van het bedrijf aanrijden. Daarin zat denk ik bijna heel de bevolking van Stavanger die slecht te been was. Op deze manier kregen ze ook nog de parade te zien.
De parade zelf begint net hetzelfde als de kinderparade. De oude brandweerwagen gevolgd door de vlaggen gedragen door de Scouts en het 17 mei-comité. Nadien is het de beurt aan alle verschillende verenigingen in de stad. Alle leden lopen mee en ze proberen dit soms zo opvallend mogelijk te doen. De voetballers spelen wat onder elkaar net als de handballers, de volleybal, tennis en badmingtonspelers doen dit ook en hebben zelfs een net mee waarover ze de hele tijd spelen. Er liepen ook 2 groepen met honden mee, 2 uitersten: de ene groep van rashonden (netjes gekamd en geborsteld met het baasje goed gemaquileerd en gekleed) en de andere van reddingshonden met de reddingsoutfit en functionele kledij. Er waren ook enkele gevechtsporten (karate, judo, teakwonde) en ijshockey. De laatste verplaatste hun dit maal wel op skeelers. Er waren ook 2 wielerclubs aanwezig en de zwemclubs speelden kwistig met water. Zo erg zelfs dat iemand die in mijn buurt stond een zeer uitgebreide douche kreeg ondanks het kostuum dat hij droeg. Andere verenigingen waren ook vertegenwoordigd. Zo ware de hulpverenigingen (rode kruis en iets zoals het Vlaams kruis) op post, verschillende muziekkorpsen, bluesvereniging, een lokale folkgroep (met een van de leerkrachten waar ik op de universiteit les van had) en ook de universiteit had zijn gedeelte van de stoet. Al wie enigzinds een belangrijke positie had liep mee met daarachter enkele van de studentengroepen. De scouts waren ook vertegenwoordigd. Ze hadden "ongevallen" als thema. Iedereen had zijn gezicht bloedig geshminkd, verbanden rond gedaan en pleisters opgeplakt. Ook droegen ze een brancard mee en zoals het scouts betaamd hadden ze daar iemand op vastgebonden en werd de brancard geregeld eens omgedraaid... Een dansgroep was ook aanwezig en zij hebben uiteindelijk een prijs voor beste groep gekregen, de school aan wie dit voor de kinderstoet werd gegeven heb ik niet goed kunnen horen. De dansgroep danste de hele tijd door de straten op verschillende dansen.
Ook deze parade duurde meer dan een uur. Er namen dan ook 90 verenigingen aan deel. De parade was zo lang dat de eerste de route hadden vervolledigd als de laatste nog maar net op dat start/eindpunt waren vertrokken. Daar keek in naar het slotgebeuren terwijl de lokale valschermspringers een precisielanding probeerden te maken op het centrale meertje, of dit gelukt is heb ik niet goed kunnen zien. Wel zouden ze proberen om de Noorse vlag te vorme door gekleurde rook te gebruiken maar het effect was niet zo immens door de felle zon. Wel droeg de laatste een Noorse vlag met zich mee.
Na het slotgebeuren gingen de meeste mensen naar huis of nog naar een van de cafétjes in de haven. Maar ze hadden ongelijk want in Bjergsted stond nog een "grenzeloos concert" op het programme. Internationale groepen en een opkomend Noors talent (met roots in India) stonden op het programma. Door deze laatste artiest was zowat heel de Indische bevolking uit de omgevind naar hier afgezakt. Voor de rest was de opkomst zeer pover voor wat uiteindelijk nog een goed concert zou zijn. Eerst een dansgroep van hier die een combinatie van hip hop en Bollywood dansen bracht op moderne muziek. Het was een toffe aaneenschakkeling van verschillende liedjes met een vlotte overschakkeling tussen de verschillende dansstijlen. Nadien stond de Londense "Bollywood brasband" op het programma. Ze brachten met hun koperblazers en drummers enkele liedjes uit Bollywoodfilms. De groep werd aangevuld met een danseres die af en toe danste op de liedjes. In augustus zijn ze terug in Noorwegen maar dit maal in Oslo en met een Indische zanger zodat het niet enkel muziek zal zijn. Ook waren er nog Zimbabwanen die hun popachtige muziek brachten met de gitaren onder hun oksels bevestig (hoe ze deftig spelen is nog steeds een raadsel). Eerst waren ze lange tijd ontevreden over de techniek en bleven ze maar doorvitten waardoor hun speeltijd inkorte. Toen een van de organisatoren hen erop wees dat het erop zat begonnen ze na het einde van het liedje nog een "laatste song". In plaats van te stoppen speelden ze nog lustig een liedje van om en bij de vijf minuten waardoor ze ruim over tijd gingen. Het cultuurverschil tussen de relaxe Afrikanen en strikte Noren kwam hier weer eens aan bod. Nadien stond het aanstormend talent op het programma en al de Indiërs waren niet meer te houden. Het waren nummers die schommelde tussen pop en R&B maar die wel te smaken vielen. Goede stem en catchy nummers. Daarmee sloot ik de dag af.

Tijdens de hele dag zie je iedereen met kleine Noorse vlagjes rondlopen en zwaaie, continu wordt er "hoera" geroepen. Iedereen die thuis de klederdracht van zijn regio heeft liggen doet deze aan. En dat zijn zeer veel mensen want het is zeer gegeerd om dit te hebben. Voor sommige is door omstandigheden het kostuum te klein geworden en een nieuw kopen kost handenvol geld. Als zoon(s) en/of dochter(s) er dan ook nog een wilt ben je een (luxe)auto armer. De meeste jongeren willen graag zo'n kostuum. Soms hebben ze een beetje de keuze als moeder en vader uit een verschillende regio afkomstig zijn. Sommige opteren voor een kostuum van die regio, andere voor dat waar ze geboren zijn. Sommige lijken hard op elkaar maar de mensen die uit een streek verder van de stad komen springen er een beetje uit. uiteindelijk zie je vooral de vrouwen rond lopen in klederdracht en de mannen hebben een kostuum aan. Ook de jongeren en zelfs jonge kinderen. Sommige meisjes van 3 jaar hebben zelfs klederdracht aan. Als buitenlander val je op een dag als deze echt op. Sommige schotten hadden ook hun kilt aangetrokken met ook het bijhorende mes.

Met het weer hadden we ook nog vrij veel geluk. Traditioneel draait de wind voor de 17e mei naar het Noorden wat nu niet anders was maar de zon bleef de hele dag schijnen. Allensinds voor Stavanger, in Oslo met de parades voor het koninklijk paleis was het grauw en grijs met wat druppels af en toe. In Drammen regende het ook goed. In Tromso hadden ze de voorbije dage uitzonderlijk veel sneeuw voor deze tijd van het jaar gehad. Er lag een wit tapijt van een dikke 40 cm en dit moest voor de parades opgeruimd worden. We hebben dus echt geluk gehad in Stavanger. Het is een mooie dag geworden met één van de leukste ervaringen tot nu toe. De nationale feestag is hier echt een volks gebeuren gedurende heel de dag. Nu de traditie van België en Noorwegen samenvoegen en je hebt een hele dag feest. Nu feesten de meeste Noren nog thuis verder onder vrienden.

16 mei-feest

We vertrokken rond 21.00 naar een ander kot waar het op 1 van de grasveldjes zou plaatsvinden. Sommige waren al present doordat er voorafgaand een BBQ was. En zoals het de Noren betaamd. Wij voorzien het vuur, brengen jullie het vlees maar mee... Toen ik aan kwam was er al heel wat volk. Pakweg een hondertal mensen verdeeld over 2 tenten. De DJ (of hij die naam waardig was laat ik in het midden) speelde al wat muziek en na een tijdje waren de tenten te klein en stond de rest van het grasveld vol. Op het toppunt moeten er enkele 100den jongeren aanwezig zijn geweest die op de Noorse manier flink uit hun bol gingen. Dit wil zeggen vooral zitten maar wel heel veel drinken. Een gevaarlijke combinatie als het buiten maar frisjes is met een soms snijdend windje kan je al wel inbeelden wat dit voor sommige geeft. Met genoeg drank in het lichaam (voor sommigen al tussen 22.00 en 23.00 begon er wat gedansd te worden. De muziek was dit niet altijd en als het dan eens dansbaar was werd het verprutst doordat er een ander liedje werd "doorgemixd" met een volledig verschillend ritme en zonder enige pitch te gebruiken. De zattigheid zorgde er echter voor dat niemand nog lette op de ergerlijk foute muziek en flaaters van de "DJ". Het feestje werd zo heftig dat er letterlijk op de tafels en banken werd gedanst. Zo erg zelfs dat menig tafel of bank omviel (met al wie erop stond), een van de boxen enkele keren ver tegen de vlakte ging en als apotheose zeker 1 tafel volledig is gesneuveld onder het gewicht. Om 2 uur ging letterlijk en op onortodoxe wijze de stekker uit het stopcontact en zat alles erop. Rutger en ik kregen door de moeder van Eliza een lift tot Gulaksveien aangeboden, net als Reidar die naar het centrum werd gebracht. Wat zou volgen is een korte nacht want morgen is het de nationale dag. In Stavanger beginnen ze er al om 07.00 aan met verschillende evenementen in de wijken maar de kinderoptocht (het eerste echt grote evenement) is "pas" om 09.00. Toch nog even tijd om een beetje te slapen...

Lesje tussen de coopertesten door...

Vandaag waren er 2 sportlessen met daar tussenin een kleine les die ik moest geven. Het mocht over elk onderwerp gaan zolang het maar 1 van mijn vakken van in België was. Ik had besloten om alles een beetje te combineren met als centrale thema België. Zo kon ik heel makkelijk aardrijkskunde en ook wel een beetje economie erbij betrekken. Biologie kwam wat minder aan bod en de informatica was terug te vinden in de ppt met alle kaarten, een kort filmpje en foto's waar ik dan meer over vertelde. Voor verschillende onder hen was het een andere manier van les krijgen. Zoveel gebruik van kaarten kennen ze hier dan ook niet. Ook bij de vergelijking tussen Noorwegen en België schrokken ze even hoe klein ons land wel was. Als ze dan de totale bevolking te horen kregen gingen enkele monden pas echt volledig open. Zoveel mensen op zo'n klein gebied, dat kan toch niet... Ook dat we geen bergen kennen is iets nieuw voor hen. Ze hebben maar op en al een goede 50 km in de auto te zitten en ze zitten tussen de eerste bergen, aan de overkant van de fjord zijn al enkele heuvels gelegen, de hoogste toppen daar zijn al hoger dan in België (boven de 700m). De zee is ook vlakbij en als je naar het zuiden gaat zit je midden in het vlakkere deel van het land. Hier lijkt het of je bent in Denemarken en op sommige plekken lijkt het als het ware zelf Holland. Iets anders wat hen verbaasde waren de 6 regeringen die ons land rijk is en hoe we ons land hebben opgesplitst in verschillende delen, dat sommige delen tot 2 gebieden behoren (Brussel), enz. Als laatste wouden ze graag nog een beetje Nederlands horen maar buiten iemand met een Nederlandse vader die mogelijk een beetje heeft begrepen, verstond niemand er iets van. 1 van de sportieve meisjes moest ook nog van alles weten over de Belgische sport, ze is dan ook al een fan van Tom Boonen. Achteraf bleek ze ook Gert Steegmans te kennen.
Nu zijn we naadloos bij de sport terechtgekomen van de andere lesuren. Daarin stond de coopertest op het programma. Opniew trokken we hiervoor naar de atletiekpiste in Sandnes. In de voormiddag liep graad 9 een behoorlijk resultaat. Opnieuw merk je hoe sportief vele hier zijn (je hebt natuurlijk ook de uitzonderingen die fier zijn als ze 3 toeren hebben gewandeld). Zo was er een andere school ook aan het lopen maar deze zorgden voor een minder sterk resultaat. Ze waren een halve ronde eerder vertrokken maar werden al gauw ingehaald door bijna heel de klas. Na de middag was graad 8 aan de beurt en hier blonken opnieuw enkele uit in hun fysieke uithouding. Nu is het wel zo dat 1 van de jongens (net als zijn broers) zwaar wordt getraind door hun vader in verschillende sporten. Toch zorgden andere voor goede resultaten.
Vanavond staat er nog een 16mei-feest op het programma georganiseerd door SiS. In men stageschool vertelde 1 van de leerkrachten dat dit zowat de favoriete avond is om een nachtje te gaan stappen. Ook de Russ laten zich niet onbetuigd doordat het hun laatste avond van vele weken feesten is. Morgen sluiten ze alles af met hun eigen parade op de 17 mei-feesten.

Gewonnen!

Vandaag stond er eerst een laatste les Engels met een klasgroep op het programma. Daarin werd alles "min of meer" afgerond. Nadien bereide ik 2 uurtjes voor aan een lesje dat ik op vrijdag zou geven. Net voor de middag stopte ik met werken want het voetbalveldje zou officieel worden ingehuldigd. De leerlingenraad had een voetbaltornooi tussen de verschillende klassen georganiseerd. Voordien zouden enkele meisjes van de achtste graad chearleaden. Dit deden ze verbazend goed en er kon begonnen met het tornooi. Dit bestond uit 2 maal drie wedstrijden en een speciale slotmatch. De eerste reeks wedstrijden was tussen de verschillende graden. Een team uit de klassen A&B van iedere graad nam het op tegen hun leeftijdsgenoten van de klassen C&D. De winnaars van deze duels gingen dan door naar de volgende ronde. Daarin namen ze het tegen elkaar op. Hierdoor speelden deze teams nog 2 maal meer. Nu 2 keer tegen een team van een ander jaar. De teams werden voor elke wedstrijd aangepast zodat iedereen een beetje kon spelen. Er was een de regel dat ieder team minstens 1 meisje moest opstellen. Meestal stonden er slechts 2 meisjes op het veld. Dit met uitzondering van de klassen waarin enkele vrouwelijke voetbalspeelsters zaten. Deze konden nog tamelijk goed hun "vrouwtje" staan tegen het brutere voetbal van de fysiek sterkere jongens. Ondanks de kleine lengte van sommige was het nog mooie matchen. Zoals het in voetbal wel vaker gaat weerspiegelde de uitslag niet altijd het spelniveau wat er tijdens de match te zien was.
Uiteindelijk was er in ieder jaar een ploeg die het tegen de rest zou opnemen. Daarin werd verwacht dat de oudsten alles gemakkelijk zouden winnen. Ze kwamen dan ook heel zelfzeker op het veld. Tegen de negende graad hadden ze een overwicht. Na deze match speelde graad 8 en 9 tegen elkaar. Hier ging het meer gelijk op maar uiteindelijk won graad 8. Nu mochten graad 8 en 10 onder elkaar uitvechten wie de kampioen werd en de galamatch mocht spelen. Iedereen voorspelde een gemakkelijke overwinning voor graad 10 maar niets was echter waar. Het werd een spannende wedstrijd waar de grote loggere en minder wendbare spelers van graad 10 veel moeite hadden met de kleine vinnige bewegingen van graad 8. Het bleef lang spannend en uiteindelijk had graad 10 het geluk aan zijn zijde.
Ze werden een knappe winnaar en uiteindelijk is de grasmat zo officieel ingespeeld. Maar de apotheose moest nog komen. De winnaar van het leerlingentornooi zou het opnemen tegen een speciaal samengesteld lerarenteam. De deelnemende leraren kwamen allemaan goed voorbereid aan de aftrap maar ze kwamen een man te kort. Normaal zou de persoon die een maal per week komt helpen voor de zwemlessen ook meedoen. Hij is een goed getrainde handbalspeler maar ook nog student. En oh ja, hij had net vandaag examen en dit was nog maar net afgelopen. Daarom was er een man te kort en wie mocht er in de plaats opdraven: IK... Gelukkig had ik sportschoenen aan maar mijn kledij was niet echt aangepast. Nadat ik mij van de nodige bagage had ontdaan (horloge, portefeulle, GSM, enz. Stapte ik dan ook maar op het veld. De aftrap was nog maar net gegeven of je merkte dat het een zware match zou worden. De tiende jaars blaakten van zelfvertrouwen en ze zouden de leraren even snel op hun doos geven. Wij moesten even zoeken naar de organisatie. We kregen al vrij snel een doelpunt tegen en de leerlingen gingen zweven. Gedurende heel het tornooi waren de supporters vrij stil gebleven. Nu stond iedereen rond het veld en werd het een 1 tegen allen... Gelukkig konden we tegenscoren en de zo zelfzekere tiendejaars kregen het moeilijker en moeilijker om hun spel door te drukken. Het werd een toffe wedstrijd. Met veel ambiance en nog enkele prachte goals. De leraren scoorden nog eens via een verre uitgooi die via de boarding perfect voor de goal kwam 2-1. De leerlingen scoorden nog tegen. Oké, door een lichte flater van mij, ik kreeg de bal niet goed weg. Dit maakte ik een kleine minuut later goed door de assist voor ons derde doelpunt te geven. Uiteindelijk werd het nog 4-2 in het voordeel van de leerkrachten. Iets wat sommige tiendejaars nog gaan mogen horen tot het einde van het schooljaar. En gelukkig voor de leerkrachten verloren ze niet, want dit hadden ze dan nog 2 jaar lang mogen aanhoren. Met de overwinning van het lerarenteam is een historische dag, het eerste schoolvoetbaltornooi op eigen veld) op Lurahammeren afgesloten. Daarmee ging ik ook moe maar voldaan naar huis...

Praktische proef

Op woensdag was ik van plan om tijdens het eerste uur nog wat te observeren. Maar doordat de bussen geen zin hadden om de uurregeling te volgen kwam ik een minuutje te laat toe in de school. De bus die ik wou nemen zag niet om. Ik stond al van 7.30 te wachten op de bus (normaal is er een bus om .31 maar die is meestal te laat). Dit maal was ze niet te laat maar zag ze gewoon niet om. Tijdens de 5 minuutjes van mijn kot tot de bushalte had ik de bus ook niet zien voorbijrijden. Ik dan maar vol ongeduld aan het wachten en uiteindelijk kwam er een nr 3 af... Zo blij als ik was de ene moment (eindelijk een bus), zo gefrustreerd was ik enkele seconden later. Raar maar waar reed deze bus niet tot Sandnes zoals alle bussen op deze lijn doen maar slechts tot Forus, de gemeente voor Lurahammeren. Ik was met deze bus dus ook niets verder geholpen en moest blijven wachten. Anders zou de juiste bus mij voorbijsteken tijdens de rit en daarmee was ik ook niets gebaat. Het wachten duurde nog 15 minuten. Om kwart na acht werd ik eindelijk beloond, na drie bussen die niet hebben gereden. De rit duurt algauw 15 minuten en gelukkig reed de chauffeur goed door, maar net niet snel genoeg. Na wat op men computer te hebben gewerkt ben ik 2 lesuren gaan observeren tijdens natuurwetenschappen. De leerlingen zagen korte filmpjes over groene energie en bespraken die vervolgens.
Uiteindelijk was het dan het belangrijkste moment van de dag. De praktische proef tijdens "koken" van de 14-15 jarigen. Iedereen trok een kaartje met daarop een van de recepten die ze tijdens dit semester hebben gemaakt. Deze moesten ze volledig zelfstandig en in stilte klaarmaken. Ze werden beoordeeld op het voorbereidende werk, het koken zelf, het uiteindelijke resuktaat (uitzicht, smaak,...) en het opruimen achteraf. We kregen als taak om iedereen mee in het oog te houden hoe ze te werk gingen. Ieder nam de helft van de klas onder zijn hoede zodat we ons maar op 2 keukens moesten concentreren. Iedereen bracht het er behoorlijk tot zeer goed vanaf. De ene was al wat meer gestressed dan de andere en dit beïnvloede het resultaat een beetje. Maar iedereen erdoor met voldoende tot zeer goed. Iedereen kon tevreden terug naar huis gaan.

opnieuw stage...

Na de vrije dag van maandag zijn we opnieuw begonnen aan de stage. Op dinsdag vlogen we er opnieuw in. Eerst observeerde ik tijdens 2 lessen Noors de klas nog eens. Het is nog steeds verbazingwekkend hoe familiaal en los het er tijdens alle lessen aan toe gaat. Na de korte pauze was het mijn beurt. Sport is niet 1 van mijn vakken maar het was moeilijk om deze in de stage in te passen. Dus gaf ik 2 uurtjes LO les terwijl mijn mentor van de universiteit kwam kijken. Na een kort gesprek achteraf gingen we terug naar de school om nog een uurtje Engels bij te wonen. Zo zat de dag er al weer snel op. Alles verliep vlot. Je begint ondertussen echt je weg te kennen in de school en het voelt prettig aan om er rond te lopen en van alles te participeren.

Eerste wolken in een week...

Toen ik op stond scheen de zon niet zoals verwacht. Nu je dit toch al weer meer dan een week gewoon bent is het toch verschieten. Niet dat het zware bewolking was maar het was toch lichtjes grijs. De temperatuur lag dan ook nog wat lager. Het zou een minder warme dag dan gisteren worden. Een eind na de middag kwam de zon erdoor en ik wisselde dan ook momenten sport (Formule 1, Giro d'Italia, ijshockey en handbal) af met wandelingen en voorbereidingen voor mijn allerlaatste taak hier in Noorwegen. Je zou het niet zeggen maar binnen een maand sta ik terug in België. Dit maal is het definitief. De tijd vliegt vooruit als je u hier amuseert. Het is fantastisch dat ik dit allemaal heb mogen meemaken.
Nog even over het Noors onderwijs. De voorbije dagen merk je voor het eerst dat de Noren IN hun examenperiode zitten. Je ziet ze minder rondhangen. Waar de meeste mensen in België 1 tot 2 maand op voorhand beginnen voor te bereiden lijkt het of ze dit hier slechts een week voordien doen. En uiteindelijk zal hun resultaat hetzelfde zijn als in België.
Zaterdag is er de Nationale feestdag. Dan zal er niemand aan het werk zijn maar zal je veel vlaggen, parades van de scholen, en mensen op straat zien vieren. Ook zal er zeer veel ijscrème gegeten worden. Het zal nog een leuke weekend worden om naar uit te kijken. Je zal het allemaal wel te lezen krijgen.

Zon

Stralende zon, geen wolkje aan de hemel. Een dag om eigenlijk niets te doen. En dat is dus ook gebeurd. Voor de middag rustig opgestaan, wat huishoudelijke klusjes gedaan om na de middag naar buiten te gaan. Binnen was het niet meer uit te houden en buiten was er gelukkig nog een verfrissend zeebriesje. Dit zorgde toch enigzinds voor wat verkoeling. Ik ben naar een van de vele kleine strandjes in de buurt van het stad getrokken. We hebben op 1,5 km van hier er ook eentje maar ik vind het er een beetje minder gezellig. Het uitzicht is wat minder (desondanks het Noorwegen is) en het is wat te veel ingesloten in de baai. Daarom koos ik een ander strandje uit. Daarvoor moest ik wel de bus nemen. In het centrum moest ik overstappen maar omdat de bus even op zich liet wachten ging ik even aan de kathedraal kijken. Er stond namelijk een podium waar enkele jazzoptredens doorgingen. Deze week was er in de wijde omgeving van Stavanger immers een Jazzfestival. Vandaag waren er nog optredens in onder andere de gemeente Hä en het Utsteinklooster, 2 plaatsen die ik dankzij het IP heb leren kennen. Uiteindelijk was het tijd om de bus te nemen. Ik nam de meest grappige bus die hier in Stavanger rondrijdt. Het is een minibusje waar een 20tal man kan in zitten en indien nodig nog eens 18 man als sardienen op elkaar gepakt kan rechtstaan. Dit busje doet enkel een lokale toer door enkele pitoreske straatjes. Maar aangezien ik een buspas heb is de gemakkelijkste manier van heel het stad te ontdekken willekeurig bussen nemen, afstappen waar je zin hebt en zo kom je in de mooiste stukjes van de stad. Uiteindelijk kwam ik aan 1 van de strandjes aan en heb me daar neergezet. De strandjes zijn kleine baaikes waar een smal strookje zand is. De rest errond is een grasveld waar iedereen zich neerzet. Aangezien de rest van de kust uit rotsen bestaat zijn deze plaatsen echte magneten. Het was nog niet de volledige overrompeling. Het was nog maar zaterdag maar toch was er een gezellige drukte. Veel gezinnen met jonge kinderen die zich op strand, de rotsen en in het water amuseerden. Ook kwam iedereen met zijn wegwerpBBQtjes aanzetten. Dit is echt iets Scandinavisch. Een aluminium bakje met wat houtskool een een roostertje uit kippengaas. Zo valt het het best te omschrijven. Daarop wordt dan wat vlees gegrild gedurende de tijd dat ze daar zitten. Ik heb gedurende de tijd dat ik daar was wat gelezen, geschreven (ideetjes voor de kampen, stage, enz) en vooral genoten van de zon. Na een tijdje was het meer dan warm genoeg en heb ik even afkoeling gezocht in het frisse water. Uiteindelijk ben ik na enkele uurtjes teruggekeerd om te genieten van een lekker avondmaal (voor het eerst in bijna 2 weken heb ik nog eens "gekookt"). Nuja, niet echt koken, ik heb wat koude groentjes gekuisd en deze samen met het vlees dat ik van de IPers heb overgeërfd in enkele wraps gerold en opgewarmd. Het heeft gesmaakt. Langzaam terug opbouwen hé. Terwijl ik mijn avondeten waren de Noren hier naar de film "Enemy at the gates" aan het kijken. Een leuke film dus ben ik nog even blijven hangen. Ondertussen stond mijn raam op men kamer al even volledig open en is het er niet al te warm meer. Nooit verwacht dat we begin mei in Noorwegen al van dit weer gingen kunnen genieten.

Al veel gezegd en geschreven

Ik heb al veel verteld over "Russ". Maar voor diegene dat het nog niet helemaal door hebben wat het juist is ga ik het kort proberen samen te vatten en ik plaats de reclamefilmpjes voor zowat het grootste evenement ook in men blog.
Russ zijn de laatstejaar secundair onderwijs (18-19 jaar). Tijdens de laatste weken van hun studies feesten ze enkele weken lang aan 1 stuk door. Iedereen kijkt er enorm hard naar uit maar naargelang de regio's verschilt de aanpak. Wat overal hetzelfde is zijn de broeken. Iedereen heeft de fameuze "Russbroeken", meestal in rode versie. Of deze al dan niet mooi zijn laat ik in het midden. Buiten de broeken heb je nog een massa gadgets en er is een een "Russhoed".
Russ bekom je dus in je laatste jaar. Omdat er sommige al kunnen rijden is er een traditie in het maken van "Russauto's". Meestal zijn het de jongens die vaak gammele busjes ombouwen tot een ware partymobiel. Meisjes zie je minder met deze auto's rijden maar ze worden maar al te graag verdergeholpen door de jongens. Meestal zijn de minibusjes rood geverfd. De namen van de inzittenden zijn meestal op de deuren geschilderd en natuurlijk de naam van de school en eventueel een Noorse vlag. Hiervoor hebben ze geruime tijd moeten sparen. Je hebt natuurlijk de uitzonderingen met rijke ouders die met een bijna nieuwe wagen rondrijden. In Oslo gaat de traditie nog verder en zijn het geen kleine busjes voor 9 personen maar heuse autobussen dat ze langs binnen en buiten aankleden. Ze sparen daar echt jaren aan een stuk voor omdat ze weten dat die moment ooit gaat komen. De grootste feestelijkheden bevinden zich tussen het landstreffen en de nationale feestdag (17 mei). Tijdens het landstreffen komen alle Russ uit heel Noorwegen samen om 3 dagen non stop te feesten. Ze doen dit al enkele jaren in Kongeparken, een pretpark nabij Stavanger. Het is voor de gelegenheid volledig afgehuurd en is 24u/24 open. Er zijn optredens en veel meer. Het is de start van enkele weken feesten (en drinken). Het landstreffen bestaat dit jaar 22 jaar en ondertussen zijn de scholen nog niet geleerd. Gedurende de weken tussen het landstreffen en 17 mei worden er toch nog examens georganiseerd. Hoe ze deze volbrengen is mij een raadsel want ze zijn altijd op stap en aan het feesten. De feestelijkheden worden afgesloten op 17 mei. Tijdens de nationale feestdag hebben de Russ hun eigen parades waarin ze rondrijden in hun wagens.
Een anecdote dat ik gehoord heb over de parade in Stavanger tijdens 1 van de vorige jaren. De Russ kwamen door één van de rijkere buurten en er was een vrouw dat angstvallig en beschaamd wegdook achter een boom. Een van de Russ riep echter naar haar: "Dag mama en papa". Dronken maar fier zwaaide ze naar hen maar ze droeg ook een plakaat op haar buik... "I fucked the ugliest guy in the class". Daar gaat moeder haar imago...

Om u van dit alles een idee te geven. Voor de vorige edities van het landstreffen zijn er reclamefilmpjes gemaakt. Daarin zie ja alles iets of wat aan bod komen.

Editie 2008

Editie 2007

Werken

Vandaag was het een beetje een specialere dag. Voor de studentenraad was het werkendag. Ze gingen overal de ramen kuisen langs buiten, een klein veldje opnieuw onkruidvrij maken maar vooral het naburige bosje een beetje uitdunnen. Iedereen ging aan de slag maar na een uurtje hebben de eerste hun pauze al nodig. Desondanks is er toch veel werk verzet. Het veldje is verlost van alle kleine bomen en planten en het bosje is voor bijna 3/4 uitgedund. Nu hopen ze dat de gemeente het veldje een beetje wilt komen afwerken zodat het gemaaid kan worden en het gebruikt kan worden voor verschillende activiteiten. Voor dezelfde reden is het bosje uitgedund. Hopelijk wordt het nu werkelijk vaker gebruikt voor activiteiten. Samen met het nieuw aangelegde kunstgrasvoetbalveld zal de speelruimte/vrije ruimte aan deze zijde van de school niet minder dan verdrievoudigd zijn. Als traktatie voor het harde werken kregen de lln van de studentenraad als lunch pizza en cola getrakteerd. Naar Noorse stiptheid werd de pizza net op tijd gebracht en we aten deze buiten in het aangename zonnetje op. Iedereen liet het zich smaken. Na de middag zijn we 45 minuutjes binnen gaan zitten. De negende graad had namelijk enkele voorstellingen gemaakt. Niet alles kon getoond worden door tijdgebrek maar wat naar voor gebracht werd was mooi om te zien. Het begon met een zelfgemaakt filmpje over afrika e.d. Het was gemaakt door vele foto's met kleine verschillen achter elkaar te plakken. Dit heeft een engelengeduld gevraagd om alles te fotograferen maar het resultaat mag er zijn. Het uiteindelijke einde was met het besluiten van de slavernij die jaren geleden heeft geheerst. Een mooie filmpje over een mooie boodschap!
Nadien kwam er iemand naar voren om te zingen, mooie stem, vrij toonvast. Enkele een beetje onzeker maar het was niet nodig. Nadien waren er nog enkele klasieke melodietjes op de gitaar om kort informatie van de studentenraad (over o.a. hun activiteiten van vandaag) te krijgen. De directeur kwam ook even tussen met de resultaten van een onderzoek en andere informatie (deze heb ik niet helemaal begrepen, het ging over het Jazzfestival in Stavanger, de parade van 17 mei, enz.). Voor het onderzoek bloek dat Noors als het saaiste vak naar voren kwam. Nadien waren er nog drie jongens die hun eigen lichtzinnige (jazz)muziek naar voren brachten. Met een basgitaar, een klein drumstel en synthesizers produceerden ze opwindende, swingende en meeslepende geluiden zodat ze op vraag van het publiek (de rest van graad 9) nog een derde nummer brachten. Op het einde gingen ze zelfs even volledig freestile maar het was een leuk resultaat. Ze propten er nog een kinderliedje (à la Kordjakje) tussen. Iedereen vond dit natuurlijk amusant.
Daarmee was deze stagedag ook weer afgesloten maar ook al lijkt het alsof we hier niets doen, we leren de Noorse school echt van binnen en van buiten kennen. We zien alles wat ze doen. Zelfs meer dan je in België in een stageschool te zien krijgt.
Omdat het weer opnieuw fantastisch was. De termometer ging tot boven de 21°C wat voor hier warm is. De temparatuur in de zomer komt hier soms eens boven de 30° uit, maar meestal blijft het kwik ergens tussen 20 en 25 hangen. Dat we die waarden in begin mei al hebben is fantastisch. Het lijkt al een beetje of het is zomervakantie...

Van IP naar stage

In België zou dit een enorm verschil zijn. Maar we zitten nu eenmaal in Noorwegen en het gaat er hier relaxer aan toe. Niet te veel stress voordien en uiteindelijk komt alles in orde. Om 7.00 uit men bed en na een snelle opknapbeurt en een lekker ontbijtje kon ik vertrekken. Voor ik naar de bus ging liep ik nog snel even naar boven om de snelle ontbijters van het IP een laatste maal vaarwel te zeggen. Uiteindelijk koos bijna iedereen ervoor om het langzaam aan te doen en op het uur van afspraak in hun keuken was er niemand behalve Mevr. Van Broeck. Na een kort afscheid liep ik snel naar de bushalte maar doordat de bus niet omzag was dit allemaal voor niets geweest. Er rijden veel bussen maar niet allemaal volgens het boekje... Uiteindelijk zijn we op tijd in school geraakt en kon ik aan het vervolg van mijn stage beginnen. We begonnen direct met de keuzeles Engels. De lln hadden een CV en motivatiebrief geschreven en ze zouden dit lesuur 1 voor 1 een fictief solicitatiegesprek afleggen. Sommige waren verbasend goed (doordat deze klas optioneel is en enkel de zwakke lln deze les kiezen om te proberen nog wat meer bij te leren), andere sprongen uit in hun luiheid. Een motivatiebrief die gedeeltelijk getypt was en voor de rest nog wat in potlood bijgekribbeld. Een CV op een kladje papier dat onoverzichtelijk was. Voor diegene die zich een beetje hebben ingeleeft was het een goede oefening.
Nadien hebben we de verschillende "kandidaten" besproken. Hun Engels werd geëvalueerd op zowel het schriftelijke als het mondelinge werk. Ook werd de manier waarop ze zichzelf naar voor brachten even in overweging genomen. Dit alles schrijven we nu neer zodat ze volgende week een feedback erop krijgen. Omdat de beste solicitant zogezegd wordt aangenomen zal deze een soort certificaat krijgen. Omdat hij voor een job in verband met auto's soliciteerde zal hij hierbij een speelgoedautotje krijgen.
De volgende 2 uren heb ik gevuld met het bijwonen van een les wiskunde. Enkele leerlingen gingen opnieuw aan het werk met Excell en ik bleef bij hen om hun meer wegwijs te maken met het programma. Bij sommige merkte ik al verbetering. Het ging al vlotter. Misschien moeten ze hier in Noorwegen toch eens nadenken over een soort van basisinformatica op te nemen in het curiculum. Het zou de leerlingen veel tijd besparen tijdens andere opdrachten die ze moeten maken. Ook zijn ze verplicht om in het hoger secundair onderwijs een laptop te hebben. Maar ik merk het nut niet van deze regel als de leerlingen er niet deftig mee kunnen werken.
Na de middag had stond er opnieuw sport op het programma. Vandaag stond de coopertest op het programma. Sommige hebben hier al enkele weken voor getraind. De test doen ze hier ieder half jaar. Dus gedurende het verblijf in deze school moeten de lln 6 keer lopen. Dit doen ze niet in de omgeving van de school maar hiervoor trekken specaal naar het stadion in Sandnes zelf. Het stadion is een atletiekpiste met alle voorzieningen en een kleine tribune aan een zijde. De test is het enigste wat ze doen want de meeste komen te voet of met de fiets hier naar toe. Zoals het wel vaker gaat als er zo iets op het programma staat waren er vele doktersbriefjes met allerhande kwaaltjes. Uiteindelijk waren er toch 10 mensen die de test volbrachten. De meeste deden het naar behoren. 1 iemand viel onderweg uit door een aanval van hooikoorts. Ze nam geen pillen hiertegen en toen de test net was gestart begon de gemeente het gras van het middenveld te maaien. De fijne stukjes werden in de lucht (en op de piste geblazen). En halve ronde na het paseren van de grasmaaier was het gedaan met lopen. Spijtig, want normaal is ze bij de beteren, zo niet de beste van de klas. We werden met de wagen terug aan de bushalte afgezet. Omdat het heel goed weer is en ik geen zin had om binnen te zitten ben ik op de bus blijven zitten. Aan de zee ben ik dan afgestapt om op de rotsen gaan uit te rusten van de voorbije drukke dagen van het IP. Het deed deugd, zoals steeds is het op die plek zeer rustig. Uitgerust vertrok ik terug naar Gulaksveien.
Wat is het toch gezellig dat je hier alles op een busrit van je huis hebt. Je bent vlakbij enkele heuvels, de bergen en de zee zijn niet ver af. Je hebt 2 stadscentra en één van de grootste shoppingcentra van Noorwegen vlakbij. Je hebt hier zeker niet te klagen. Hopelijk blijft het weer aanhouden zoals men verwacht. Als je dan nog eens erbij rekent dat de dag hier heel wat langer is dan in België. Dan kan je u wel inbeelden wat meer dan 18 uur zonneschijn zonder 1 wolkje wel niet kan doen. Een enorm verschil met de (donker)grijze dagen van toen we hier aankwamen...

Aan alles komt een einde...

Vandaag werdt het IP afgesloten met nog enkele presentaties op de universiteit. Alle presentaties over serieuzere onderwerpen werden in de voormiddag gehouden. Vervolgens hadden we een laatste maal een lunch in de cafetaria. Na deze lunch kwam het ontspannendere deel van de dag. Eigenlijk kan je zeggen dat we sindsdien bijna non stop hebben gegeten en gedronken. In de namiddag waren er nog presentaties van Noorwegen&Zweden, Spanje en Portugal. Natuurlijk hoorde daar ook de bijhorende degustaties bij. Zo proevden we van enkele scandinavische specialiteiten, Spaanse wijn en salami om af te sluiten met een Porto. Tijdens deze laatste drink speelde ik een filmpje af dat ik snel in elkaar had geknutseld de voorbije dagen.
(Het volledige filmpje is te groot voor youtube, daarom heb ik het in 2 delen on line gezet)
Deel 1:


Deel 2:


Iedereen haalde opnieuw leuke herinneringen op aan zijn verblijf hier. Het was een kort maar intens moment om vervolgens af te sluiten met een heerlijk diner. We zijn met z'n alle op restaurant geweest. De lokale chinees van dienst kreeg 21 enthousiaste mensen over de vloer. We werden vlot en vriendelijk bediend en ondanks de grote groet werd iedereen snel en goed geholpen. Sommige kozen voor een uitgebreide menu, anderen hielden het op 1 schotel (die ook meer dan voldoende was). Na een kleine 3 uu gezellig getafeld te hebben was het tijd om afscheid te nemen. Op donderdag vliegt iedereen namelijk terug naar huis en omdat iedereen een beetje verspreid zit over de stad was het snottermoment aangebroken. Iedereen keert terug met een onvergetelijke ervaring! De meeste trokken huiswaarts maar diegene die echt geen afscheid konden nemen gingen in de haven nog iets drinken. Beetje kostelijk maar een gezellige afsluiter. Genieten van de zonsondergang op een van de mooiste terrasjes in Stavanger. Het werd een tof einde, zeker omdat de lokale "Russ" (laatste jaarstudenten secundair onderwijs - 18à19 jaar)voor de nodige entertainment zorgden. Ze paradeerden met hun wagens een 1 van de jongensauto's was een heuse discotheek. De achterzijde was volgebouwd met speakers. Ze parkeerden hun wagen voor de cafétjes en er begon als het ware een geïmproviseerde streetparty. Moe maar voldaan keerden we terug naar huis. Het zijn 10 onvergetelijke dagen geweest waarbij we de mooiste plekjes gezien hebben in combinatie met een hoop nieuwe bagage over het onderwijs hier in Noorwegen.

IP in de lokale krant

Ons bezoek aan Finnøy op woensdag is niet onopgemerkt voorbij gegaan. Tijdens de prachtige maaltijd op de kaai kwam een lokale reporter langs om enkele foto's te nemen. Het resultaat vind je op volgende pagina:
http://oyposten.no/nyhet.cfm?nyhetid=2095

En voor diegene die er niet aan uit kunnen, hier is de (vrije) vertaling:

Europees feestmaal op de kaai

door Jonas Jørstad, 06.05.08

Leraren en studenten uit 6 europese landen verzamelden vandaag voor een vismaaltijd aan een tafel op de kaai van de Rygjabø vidaregåande skule in Judaberg.

De universiteit van Valancia in Spanje had subsidies ontvangen voor een driejarig project "The sea and the school". Noorwegen participeert in dit project samen met de EU-landen Portugal, Spanje, België, Lithouwen en Zweden.
De universiteit van Stavanger vertegenwoordigd Noorwegen in dit project. Dit is een Comenius-samenwerkingsverband, dat het samenwerken tussen de academische opleidingen over de Europese landsgrenzen heen wil bevorderen. De samenwerking is genoemd naar de Tsjechische wetenschapper Jan Amos Comenius die leefde in de jaren 1600.

De groep van 32 leraren en studenten uit de zes landen was deze week op Kvitsøy, en vandaag op Finnøy (dinsdag).

Noorse tekst:
Europeisk festmåltid på kaien

Av Jonas Jørstad, 06.05.08

Lærarar og studentar frå seks europeiske land benka seg til fiskemåltid på kaien ved Rygjabø vidaregåande skule på Judaberg i dag.

Universitetet i Valencia i Spania har fått økonomisk støtte gjennom EU-midlar til det tre-årige prosjektet "The Sea and the School". Norge er med i prosjektet, saman med EU-landa Portugal, Spania, Belgia, Litauen og Sverige.
Universitet i Stavanger representerer Norge i dette prosjektet. Det er ein del av Comenius-samarbeidet, som skal stimulera til akademisk samarbeid over landegrensene i Europa. Samarbeidet er oppkalla etter den tsjekkiske vitskapsmannen Jan Amos Comenius, som levde på 1600-talet.

Gruppa på 32 lærarar og studentar frå dei seks landa var på Kvitsøy i går, og på Finnøy i dag (tysdag).

Rygjabø

Vandaag moesten we vroeg opstaan. We werden al om 8.30 in het centrum verwacht. De bus pikte ons daar op voor een trip naar 1 van de eilanden ten noorden van Stavanger. Onderweg stopten we nog om de 5 Spaanse meisjes en hun bagage op te halen. Voor de laatste 2 nachten moeten ze hun gezellige bed & breakfast verlaten om te verhuizen naar de andere kant van de stad. Een spijtige zaak voor hun maar ze laten het niet aan hun hart komen. Nu iedereen goed en wel op de bus zat begon de trip. Eerst door enkele van de diepste tunnels ter wereld. Een eerste tunnel is 5,8km lang en op het diepste punt ben je 223m onder zeeniveau. De andere is wat kleiner (4,4km lang en 133m diep). De tunnels hebben een hellingsgraad van 7 tot 8% en zijn voorzien van enkele (gevaarlijke) blinde bochten. Ook is er geen egale rand maar gewoon de uitgehakte rots. Als je het zo bekijkt wel gevaarlijk maar wel een hele ervaring. Na nog een ferry van ongeveer een kwartiertje te hebben genomen waren we bijna op onze bestemming: de Rygjabø school (hoger secundair onderweis). Hier hebben we verschillende vakken die ze aanbieden aan de leerlingen (visserij, keuken, ...). Het is de kleinste school van heel de regio (amper 85 lln). Hierdoor heerst er een vriendschappelijke en huislijke sfeer onder de leerlingen en leerkrachten. Eerst kregen we inleidende presentaties van de directeur en een leerkracht. De directeur gaf algemene info over de school en zijn werking, de leerkracht deed de kunst van het zalmkweken uit de doeken. Nadien werden we verwend met een heerlijke maaltijd dat de leerlingen hadden klaargemaakt. We werden zelfs aan tafel bediend door de eerstejaars. Maar het meest fantastische was het heerlijke eten in combinatie met de prachtige plaats waar we aten. Doordat de zon scheen aten we buiten op de kaai. We hadden een prachtig zicht op de fjord. Onbeschrijflijk gewoon. Nadien verdeelden we ons in 2 groepen. Ik ging eerst met een jacht mee. Dit jacht bracht ons tot bij een zalmkwekerij. Na hier rondgelopen te hebben en duizenden zalmen gezien te hebben keerden we terug voor een bezoek aan de school zelf. We kregen de zaal te zien waar ze onder andere de vis van de lokale vissers verwerkten, ook een ruimte mete vele levende vissen en als kers op de taart de (unieke) zeeëgelkwekerij. Als afsluiter mochten we even proeven en het was zeer lekker!

Oliemuseum

De gevolgen van de trip naar preikestolen waren niet zo erg als de meeste gevreesd hadden. Iedereen is uit zijn bed geraakt en om 22.00 verzamelden we aan het oliemuseum. Na een laatste keer over het prachtige uitzicht, de tocht en het prachtige weer gepraat te hebben gingen we binnen in het museum. We begonnen met de film om vervolgens elk zijn eigen weg door het museum te zoeken. Het is een recent museum (geopend in 1999) met een intressante en soms interactieve opstelling. Alles werdt uitgebreid getest en goedgekeurd. Vooral de evacuatie in oranje pakken was voor vele de topper. De pakken bestaan uit een wetsuit met extra verwarming en een plastieken jas in 1 geheel. Ook is er nog een zwemvest ingebouwd en laarzen aan vast gemaakt. Met deze prachtige outfit probeerden we de evacuatieroute uit. Moeilijk om uit te leggen, duidelijker om te zien op video:

We vervolgden onze weg door het museum, aten buiten onze lunch op onder opnieuw een stralend zonnetje.. Je zou bijna zeggen dat het hier altijd zo is. Na nog even van de zon en de speeltuin (die eigenlijk ook een soort openluchttentoonstelling is) te hebben genoten, was het tijd voor enkele presentaties van de studenten over de zeevervuiling in hun land. Na een kleine 2 uurtjes was iedereen de revue gepasseerd. De meeste mensen trokken de stad in voor wat te shoppen of een Italiaanse ijscrème te eten. Omstreeks 17.00 kwam iedereen hier toe voor te lunchen. De eerste mensen hadden geluk. Naar Noorse normen is dit vrij laat en er was niet zoveel eten meer over. Voor de ongelukkigen werdt er dan maar pizza besteld. Peppes kwam zo snel als ze konden en terwijl ik dit schrijf zijn ze er heerlijk van aan het genieten. Voor sommige is het ondertussen al hun derde pizza deze week maar niemand laat het aan zijn hart komen. Straks hebben we nog een internationaal samenzijn waarbij de mensen van Litouwen zullen dansen e.a. in hun traditionele klederdracht.

ROOD

Veel rood, weinig bruin... Dat is de slotconclusie na de wandeling van vandaag. Er stond namelijk een trip naar Preikestolen (ook wel Prekestolen of Pulpit rock genoemd, letterlijk vertaald is het de preekstoel) op het programma. Het was een mistige ochtend dus sommige vreesden het ergste maar tijdens de overtocht met de ferry klaarde alles op zodat als we in Tau voet aan wal zetten er een stralend zonnetje was. Na het uittesten en vergelijken van het comfort van de bussen (onze gehuurde bus daagde eerst niet op en we waren op de lokale bus gekropen die van dezelfde maatschappij was, toen iedereen net een plaatsje had kwam een tweede bus opdagen met een iets hoger comfort zelfs...). We kozen we de beste van de 2 uit en begonnen aan de bustocht naar de Preikestolenhytta. Aan de voet begon iedereen vol goede moed aan de tocht. Maar opnieuw hetzelfde senario als vorige keer. De eerste helling werd soms iets te moedig genomen zodat er op het plateautje even gerust moest worden. Eens bekomen zette iedereen (dit maal op eigen tempo) zijn weg verder. Na een trip van hooguit 2 uur was iedereen op de rots aangekomen. Een stralende zon, licht briesje en een dicht bevolkte 25m². Dat was wat we te zien kregen. Nu het is nog niet de immense drukte die je op een zomerse vakantiedag tegenkomt maar af en toe was er onderweg een file en alle goede plaatsjes waren zowat ingenomen. Na een goede lunch en een fotoshoot was het voor sommige tijd voor een siësta. Omdat Inge de tijdsmeting iets te strak had gemaakt moest hij tegen een goed tempo naar beneden wandelen omdat de buschauffeur niet te bereiken was. Via omwegen had hij deze te pakken gekregen maar hij was al onderweg. Maar de Nooren zijn daar heel simpel in: "Ah, dan wachten we hier maar een half uurke hé...". Uiteindelijk is iedereen veilig beneden geraakt en we haalden nog net de ferry. Onderweg werden de gevolgen van de tocht duidelijk. Sommige plekken voelden verdacht warm aan en als je keek was er opvallend veel rood te bezichtigen. De zon en de wind hebben hun werk gedaan. Bij sommige viel het mee. Andere zullen er mogelijk nog wel wat last van hebben. Het was met andere woorden een prachtige dag. Om deze af te sluiten ben ik nog uitgenodigd geweest om met de andere IPers te komen eten. Na een buffet met keuze uit aarappelen of paste; kaassaus, spagettisaus, verse groentjes, hesp, enz. Dit om iedereen (diabeten, vegetariers, niet pastaeters, enz.) een beetje tegemoed te komen. Na een gezellige babbel en het ontvangen van een voedselpakket voor de komende weken kon ik beginnen aan het schrijven van dit berichtje, het lezen van mailtjes en het relaxen.
Het is een vermoeiend dagje geweest en doordat ik gisteren nog even naar Jernalderveien was geweest vind ik het stillekes aan tijd om in mijn bedje te kruipen. De mensen daar wouden nog even naar eht stad gaan. Na een passage in "Café del Mar" en "Opera" vond ik het meer dan tijd om mijn bed op te zoeken. Terwijl de rest verderfeeste ging ik terug naar huis. Na een verkorte nachtrust, een stevige wandeling en een lekker diner komt de vermoeidheid zo op je af... SLAAPWEL

Wraak!

Omdat ik gisteren al mijn foto's ben kwijtgespeeld heb ik vandaag wraak genomen. Ik heb namelijk aan de lopende band foto's genomen. In totaal heb ik vandaag eens 152 foto's genomen. Daarmee heb ik nu al meer dan 3000 foto's genomen tijdens mijn verblijf. Dus het is een beetje moeilijk om ze allemaal te bekijken. Vandaag was ook een intressante dag. We namen de bus en reden langs de kust verder naar het zuiden, tot zo'n 40 à 50 km van Stavanger. Je komt hier een heel ander landschap tegen dan in Stavanger en ik was nog niet overal geweest. We hebben in de voormiddag de kust gedaan en enkele stranden gezien. Ook hebben we enkele kleine haventjes aangedaan, onder meer de prachtige oude haven van Tananger. Maar we hebben ook naar de andere kant van de baai geweest waar de grootste haven van Noorwegen momenteel in aanbouw is. Er komt onder andere een containerterminal, een LNG-terminal (zoals wij in Zeebrugge hebben) en de ferryboten naar Denemarken en Engeland zullen ook van hieruit vertrekken (momenteel komen ze nog toe in het centrum van de stad en dit heeft ook wel zijn charmes). Na onze trip verder te hebben gezet passeerden we het meest westelijke puntje van de regio om vervolgens te stoppen op een bioboerderij. Daar aten we onze lunch op terwijl de boer zijn uitleg begon. Hij was zeer gemotiveerd in zijn doen en laten en legde alles zeer goed en duidelijk uit. We kregen vervolgens de boerderij te zien waarvan de meest intressante plekken het woonhuis, de serre en het gebouw voor de bezoekers zijn. Het woonhuis is opgebouwd uit stenen en hout. De ramen zijn hoofdzakelijk naar de zuidwestelijke zijde gericht en aan deze kant zijn ook alle "warme kamers" gelegen. De noordoostzijde is beschut doordat eht tegen een aardenwal is aangebouwd. Dit om beschut te zijn tegen de meest voorkomende winden in deze streek. Het bezoekersgebouw is opgebouwd uit strobalen bedekt met klein langs de buitenzijden. Binnenin zijn kamers gemaakt door gebruik te maken van aarden stenen (geen gebakken klei). De serre tot slot is half ingebed in de aarde en is omgeven door stenen muren. Deze stenen muren nemen de zonnewarmte op (zelfde systeem als in het huis wordt toegepast) en kunnen het gebouw dan een nacht en ochtend lang verwarmen. Binnenin mogen alle planten en dieren hun natuurlijke gang gaan en wordene r tomaten gekweekt. Ze worden in maart gepland maar ondanks dat het nog eens goed kan vriezen is dit geen probleem in deze serre.
Nadien reden we nog naar het meest zuidelijke punt dat we vandaag aandeden. We hadden ondertussen de zandstranden achter ons gelaten en dit maal kwamen we aan een rotskust. Aan deze kust waren er verschillende grote rolkeien en vele kleinere. De waren overblijfsels uit de ijstijd. Ze zijn toen meegevoerd door het ijs en op deze plek afgezet. Enkele onder ons trokken naar de waterkant, sommige bestudeerden de planten en vogels, andere ging naarstig op zoek naar krabben (maar zonder veel succes). Sommige waren zo ijverig op de soms gladde rotsen dat er natte schoenen en broekken bij kwamen kijken. Gelukkig was de zon weeral van de partij en was het niet zo erg. Ondertussen was het al een eindje in de namiddag zodat we de terugtoch aanvatten. Dit maal langs de hoofdweg door het binnenland. Het ging op en neer over verschillende morenes. Op deze plaatsen moet je 200 tot 300 meter diep gaan voor je een massief gesteente tegenkomt. Dit in tegenstelling tot de omgeving hier waar je als het ware bijna direct op de harde rotsen staat. We stopten nog een maal onderweg voor een prachtig uitzicht. Frank (Haderman), mijn leerkracht biologie van het voorbije half jaar is gisteren aangekomen. Aangezien hij jarig was geweest had hij Belgische koekjes meegebracht (blikken doos van Delacre) en dit was een prachtige plek om ze boven te halen. Iedereen genoot er met volle teugen van! Bovenop werd de buschauffeur tot fotograaf gebombardeerd. Er werden hem wel 10 fototoestellen in de hand gestopt of rond de nek gehangen. Een prachtig zicht maar aangezien hij de fototoestellen had moeilijk om dit op de gevoelige plaat vast te leggen. Desalnitemin (of hoe ge da ook moogt schrijven) een beeld dat je niet snel vergeet. Na 10 minuten poseren liepen we terug naar de bus. Onderweg stond nog de koekjesdoos en de buitenlanders ontdekten dat er ook een tweede laag koekjes in zit... Het duurde niet heel lang of alle koekjes waren op. Na dit lekkere 4uurtje vatten we de terugtocht aan. Iedereen werd ongeveer voor zijn kot afgezet en onderweg werdt beslist om de dag te eindigen met opnieuw een BBQ...

foto's verloren...

Vandaag hadden namen we omstreeks 10.00 de bus naar Mekjarvik. Daar sprongen we direct op een ferry die ons naar het idilische Kvitsöy bracht. Het zonnetje was van de partij dus het beloofde een prachtige dag te worden. Kvitsöy is een kleine eilandengroep voor de kust van Stavanger. Het is de kleinste gemeente in Noorwegen. Ze hebben 1 centraal gebouw met daarin alle voorzieningen (gemeentehuis, bibliotheek, tandarts, enz). Daarnaast is er ook 1 winkel aanwezig. Bussen rijden er niet dus we moesten alles te voet doen. Nuja, het is niet zo immens groot dus er was niets onoverkomelijk. We zouden een kreeftenkwekerij bezoeken maar de lokale boerenbond had het zelfde gedacht. Nuja, het was waarschijnlijk de afdeling van de gepensioneerden en deze zouden veel tijd nodig hebben voordat ze alles bezichtigd hadden. Het gebouw was veel te kleine om met 2 groepen tegelijkertijd te bezoeken (enkel voor onze groep was het soms moeilijker). Daarom zouden we eerst lunchen. We aten ons traditioneel broodje dat we elke dag krijgen op maar ondertussen was Inge (in Noorwegen is dit een mannennaam), de projectleider, naar de winkel gelopen achter wat vlees en houtskolen. Er was aan het kleine zandstrandje van 2 m² groot namelijk een goede BBQ. Daarop begonnen we lustig de worsten te braden alsook brood te bakken. Het deeg had een Noorse studente klaargemaakt thuis en ter plaatse werd er een worstje rond een stok gewikkeld. Dat hielden we dan boven het vuur. Om alles af te sluiten leerden we nog iets nieuws bij: eieren bakken op de BBQ, je doet ze namelijk in een envelop. We lieten het niet aan ons hartje komen en het smaakte heerlijk.
In de kwekerij kregen we uitleg over de kreeften, we bezochten de kleine tentoonstelling en zagen het hele kweekproces. Als kers op de taart kregen we nog een uniek exemplaar te zien. Deze kreeft was mogelijk wel 80 jaar oud.
Van dat alles had ik natuurlijk lustig foto's genoemen. De laatste keer dat ik naar het aantal keek waren het er ongeveer 125. Maar ik kan er u geen enkele laten zien. Door een of andere duistere reden waren de foto's verdwenen. De kaar was zogezegd leeg en ongeformateerd. Ik kon ze noch op de computer, noch op men kodak bekijken. Een spijtige zaak maar ik zal van andere mensen nog wel wat foto's proberen te krijgen. Zeker de kreeft zou ik graag hebben. Maar er is nu eenmaal niets meer aan te doen.