Vandaag had ik mijn laatste dag stage hier in Noorwegen. Vanaf nu kan ik me voor de volle 100% concentreren op mijn taak en natuurlijk ook nog wat van de prachtige omgeving bezichtigen.
De laatste dag leek eerst ook de saaiste te worden. Er was vandaag namelijk het examen wiskunde voor 2 (van de 4) klassen. De 2 andere klassen hadden hierdoor vrijaf omdat alle leerkrachten van deze graad werden opgetrommeld om toezicht te houden. Er moeten altijd 2 leerkrachten in de klas aanwezig zijn en er is ook een beurtrol waardoor ze 20 van de 60 minuten vrij zijn. De leerlingen zitten ook verdeeld over meer dan 2 klassen omdat ze het recht hebben om een dubbele bank te gebruiken. Het is namelijk een open boek examen en ze mogen alle mogelijke bronnen met zich meebrengen. Sommige brengen dan ook tonnen boeken en notities met zich mee.
Toen ik 's morgens op school toekwam was het verbazend rustig. Enkele diegene die examen hadden waren aanwezig, je voelde de stress van sommige zo tot je door dringen. Ook de hele achtste graad had geen school vandaag. De leerkrachten gingen een saaie dag tegemoed. Normaal ging 1 van de leerkrachten vandaag naar Praag gaan met haar man. Dit was al even afgesproken maar de NMBS is niet alleen met zijn stakingen. Hier in Noorwegen is er ook een kleine stakingsgolf bezig voor meer koopkracht. Sinds enkele dagen ligt de luchthaven van Bergen al bijna volledig plat. Gardermoen (Oslo) draait ook maar op beperkte capaciteit en vandaag zou Sola (Stavanger) zich hierbij aansluiten. Geen vluchten gedurende heel de dag. Dus geen Praag voor haar. Gisteren was iedereen dus al aan het speculeren wat er nu zou moeten gebeuren. Sommige zouden naar Kristiansand kunnen om daar de vlieger te nemen. Er rijden wel enkele treinen en expressbussen maar dit is geen oplossing voor iedereen. Statoil dat vanop dagelijks verschillende vluchten naar zijn boorplatvormen heeft moest ook deze vluchten laten uitwijken. Voor 1 keer was het heel rustig in de omgeving. Ik heb welgeteld 1 helicopter en 1 klein vliegtuigje zien landen op de luchthaven en dit was omstreeks 19.00. Wat de mensen uit Bergen gisteren hebben gedaan is mij een grote vraag. De voorbije dagen stonden er soms een zestal bussen te wachten om de sneldienst Stavanger-Bergen te maken in plaats van 1, en dit enkele keren per dag... Nu konden ze ook niet meer uitwijken naar de luchthaven hier. Een staking van de luchthavens is hier gemakkelijk te vergelijken met een staking van de NMBS. De luchtvaart is met voorsprong het belangrijkste binnenlands vervoermiddel over middellange en lange afstand. Wat er in de plaats van het dagje Praag is gekomen weet ik niet maar ze had het geluk om niet een saaie dag op school tegemoed te gaan.
Gelukkig was dit ook niet voor mij. Graad 9 was er nog en om 9.45 verzamelden ze nabij de school voor de traditionele activiteit van deze graad, een strandwandeling. Graad 8 heeft een 5-heuveltocht samen met alle leeftijdsgenoten van de andere scholen in de omgeving. De 10de graad gaat naar Preikestolen. De leerkracht waar ik mee mocht meerijden vertelde dat ze nog nooit op de stranden was geweest waar we nu zouden wandelen alsook Preikestolen had ze nog nooit gedaan. Je voelt de nood niet om dat te doen en haar man en de kinderen hadden hoogtevrees. Maar volgend jaar zou ze er dan toch eens geraken omdat ze dan lesgeeft aan de tiende graad. Op het verzamelpunt stonden enkele ouders te wachten en die zouden iedereen vervoeren naar Bore. Omstreeks 10 uur vertrok iedereen richting een kleine camping in Bore. Wij bleven nog even wachten want er ontbrak nog iemand. uiteindelijk kwam hij rustig aangewandeld met zijn gitaar op de rug. "De bus had vertraging" was zijn uitleg... Raar want iedereen woont vlakbij de school. De wagen waarmee hij moest meerijden was al vertrokken maar gelukkig was er in een andere nog een plaatsje vrij. Nu konden we vertrekken richting Bore. Daar aangekomen maakte iedereen (lln, lkrn en enkele ouders die ons zouden vergezellen) zich klaar voor een wandeling van 9 à 10km langs de verschillende stranden. Mooie zandvlaktes met duinen werden afgewisseld met keienstranden. Op deze punten kwamen de weilanden ook tot aan het water en wandelde je langs de koeien die naast de zee aan het grazen waren. Onderweg werden we opgewacht met een ijslolly maar ondanks de stralende zon zonder een wolkje aan de hemel zorgde de noordenwind voor een zeer fris briesje. De eerste gedachte was dat een ijslolly geen goed idee zou zijn maar toen ze werden uitgedeeld wou iedereen er wel 1 hebben. We wandelde verder en het ging er veel gemoedelijker dan wij in België gewoon zijn. Af en toe iemand aansporen om verder te wandelen maar zelfs dat moest niet echt gedaan worden. Iedereen wandelde zijn eigen tempo. Dat op sommige momenten meer dan 500 (mogelijk zelfs een 1km, ik liep in het midden en had niet meer het volledige overzicht) tussen de eerste en de laatste was maakte niets uit. Uiteindelijk was er ook niet veel meer dan zand, duinen en water. Maar moest er iets voorvallen met iemand zal het soms een tijdje duren voor je dit merkt en er kan bij zijn. Op het eindpunt in Orre gingen we naar een hutje net achter de duinengordel. Daar was het tijd om te rusten. Nuja, voor de leerkrachten was dit zo. De meeste zetten zich op de binnenkoer in het zonnetje (en voor het eerst die dag uit de wind). De leerlingen zochten ook een plekje om te zitten maar al snel waren terug verdwenen naar het strand. Daar stond de Franse leerkracht als een ware Baywatchster redder te wezen (dit waren zijn woorden gisteren). Hij was met de fiets gekomen en had er een goede 50 minuten gereden over de afstand van ongeveer 25km. Het terugrijden zou alvast heel wat trager gaan omdat het dan wind tegen was en hij hoopte het binnen het uur en half te volbrengen. Enkele hebben zich ondanks de koude wind toch in het water gewaagd. De andere waren aan het volleyballen. De wiskunde en regels van het spel, met name de vorm van het veld moeten ze nog eens bijschaven. uiteindelijk waren ze aan het spelen in iets wat tussen een trapezium en een ruit lag met ongeveer in de helft een middenlijn. Dat ze na 2 minuten al buiten de grenzen aan het spelen waren hadden ze zelfs niet door. Maar het belangrijkste was dat ze veel plezier hadden.
Om 16.00 stond er een BBQ op het programma. De leerkrachten steken het vuur aan en iedereen smijt zelf maar zijn vlees op het vuur. Dat is het systeem hier. Ze zijn 14/15 jaar oud, ze moeten dit maar kunnen. Het was drummen rond de BBQ's maar uiteindelijk had iedereen zijn vlees kunnen bakken en opeten. Ondertussen waren er ook iets meer ouders toegekomen want er stond nog een korte activiteit op het programma waarbij ze zouden meehelpen (minsten 2 personen per post). De leerlingen werden in gemengde groepen onderverdeeld en moesten op 7 posten een opdracht uitvoeren. Dit kon gaan van vogels benoemen tot enkele meer fysieke proeven zoals 1 iemand die de rest van de groep 1 voor 1 de duin moest opdragen. Het slachtoffer was er elke keer kapot van. Daarom is de proef lichtjes aangepast geweest. Ook moest iedereen van de groep met een bekertje naar de zee lopen om dit met water te vullen en in een emmer te kappen. Hoe meer de hele groep samen kon verzamelen, hoe meer punten ze kregen. Ik stond ook op het strand met een van de leerkrachten. daar moesten ze met dennenappels in een roos mikken ongeveer zeven meter verder. Miden was 3 punten,vervolgens 2 en buitenste ring was 1 punt. De hoogste score was 14 punten, de laagste 0... Na dit uurtje en half op het strand te staan (en wat verbrand te zijn geweest door de zon) was het tijd om naar huis te gaan. Het was ondertussen 19.00. Omstreeks 19.40 kwamen we terug op school aan. Ik laadde mee de auto's uit en had vrij snel een bus die me 10 minuten later thuis afzette. 's avonds ging alles wat rustiger want uiteindelijk was het nog wel vermoeiend. Je ziet dat niets doen ook vermoeiend is. Daarom dat de leerkrachten hier ook spreken dat alles zeer zwaar is...
